Framing Britney
Na Meghan wil ook Britney Spears op de sofa bij Oprah. Ook Spears wil haar leven en leed zelf met anderen delen. En zo de misogynie, de schadenfreude en het seksisme overstijgen dat ze de laatste decennia via de roddelpers en sociale media over zich kreeg. En dat het onderwerp was van de recente documentaire Framing Britney Spears.
De documentaire openbaarde een snoer van ongepaste, seksistische, beschamende en soms ronduit ranzige momenten waarin mannen haar in publiek bestookten met ongepaste vragen en opmerkingen. Zelfs al als tienjarig meisje. Jonge, intelligente, mondige vrouwen leven voortdurend met een onweer van haat boven hun hoofd. Het lijkt niet iedereen gegeven om een vrouw los te koppelen van de professionele persona die ze speelt. Om ze niet te reduceren tot haar seksualiteit. Op het moment dat zo’n vrouw stopt om iedereen te behagen, barst de etterbuil open. Wanneer ze vervolgens bezwijkt onder de mokerslagen van een losgeslagen roddelpers, zoals dat met Spears gebeurde in 2007, is ze een vogel voor de kat. Sociale media hebben een goede en kwade kant. De opkomst van Instagram en andere sociale media veranderden de spelregels. De dingen werden opengebroken. Vrouwen als Britney en Meghan kregen de kans om vrijuit te praten, om te reageren en te laten zien dat ze mensen waren, geen diva’s, sterren, poppen. Ze konden ventileren naar een groter publiek, hun eenzaamheid doorbreken, hun verzwegen leed delen. Ze konden ontsnappen aan hun door anderen gemaakt griezelverhaal. Met de opkomst van online platformen hebben ze de uitbouw van hun personae in eigen handen en de opbouw van een trouwe fanbase die vaak als een buffer dient tegen de agressiviteit die van elders komt. Verlost van elke framing, van seksualisering en commodificatie. En toch, zo hoorden we op de bank bij Oprah, loopt het mis. De geschiedenis van Spears en vele andere vrouwen wijst op een mediaprobleem. Traditionele media versterken te vaak de verzinsels en halve waarheden die door sociale media en schandaalpers worden gespuid door die klakkeloos over te nemen. Wat op het kleine scherm komt, wordt uitvergroot op het grote scherm. En zo verankerd in het collectief bewustzijn. Tussen klein en groot is er een kritische filter nodig, een journalistieke dam die de zooi tegenhoudt. De verantwoordelijkheid van de gevestigde media ligt hier. Gevestigde media zouden niet langer mogen uitvergroten wat er ronddrijft in de kelders van Facebook en Instagram. Kritische journalistiek moet een neutraal platform bieden gebaseerd op feiten en de bagger laten verdrinken in duisternis.