Tweeling wordt 90 op 1 april: “Elkaar drie kussen geven? Nooit!”
Lachen is gezond. Tweeling Aline en Stephanie Van Waelderen uit Ham zijn het bewijs. Op 1 april worden ze 90. Dat doen ze met de grote glimlach, en soms ook met de slappe lach. “90? Het leven begint nog maar”, schateren ze.
Neen het was geen aprilgrap, de geboorte van eeneiige tweeling Aline en Stephanie Van Waelderen uit Kwaadmechelen (Ham). Al dacht de familie dat wel, toen hun vader Toon op 1 april 1931 zijn broer ging vragen of hij peter wilde worden omdat hij niet één maar twee dochters had gekregen. Vader Toon, die in 1987 in Het Belang van Limburg prijkte, samen met zijn tweelingbroer Frans. “Omdat ze toen 90 werden”, zeggen Aline en Stephanie, terwijl ze het bewuste artikel tonen. “De foto is hier in de tuin genomen, op een wit bankje.” Anno 2021 zijn het Aline en Stephanie die samen 90 worden. En die in diezelfde tuin op een witte stoel in het zonnetje van elkaars gezelschap genieten. Onafscheidelijk zijn ze. Nog steeds. “We zijn elkaars knuffelcontact, maar knuffelen doen we niet”, lachen ze. “Niet omdat het nu niet mag door dat ding”, zegt Stephanie, waarmee ze corona bedoelt. “Maar we knuffelen of kussen gewoon niet. Als we in de familie de ronde doen, slaan wij elkaar over. Elkaar drie kussen geven? Nooit!” Ze nemen elkaars hand vast en lachen. Stephanie schatert harder en harder. Zoals ze in het uur dat volgt nog geregeld doet. “Dat komt toch allemaal niet in de gazet, wat we hier vertellen hé.”
Zes kinderen
Stephanie woont nog steeds in het ouderlijk huis in Kwaadmechelen.
Alleen, sinds haar man overleed in 2009. Aline is de liefde naar Balen gevolgd. Ook Aline woont alleen, sinds haar man overleed in… 2009. “Toen ik getrouwd ben, ben ik de eerste veertien dagen elke dag met de fiets van Balen naar Kwaadmechelen gereden om Stephanie te zien”, zegt Aline. “Als ik haar zag, dan was het weer goed.” Stephanie knikt. “Die eerste week heb ik ’s middag niet gegeten. Tot ze op mijn werk zeiden dat het wel genoeg was geweest.” Stephanie heeft geen kinderen, Aline heeft er zes. En nog eens zestien kleinkinderen, en vier achterkleinkinderen. “Ze heeft er meteen genoeg voor mij erbij gekregen”, lacht Stephanie. “Toen zij zwanger was, en ik met haar kinderen naar de winkel ging in Balen, dachten de mensen dat ik Aline was. ‘En wat hebt ge gekocht?’, vroegen ze dan. ‘Alleen patatten’, antwoordde ik.” (schatert)
Nooit gereisd
Wat Aline en Stephanie nog wensen op hun oude dag? “Gezond blijven. Elkaar zien. De familie zien”, zeggen ze bijna in koor. “Iemand anders zou zeggen: nog een reis maken. Maar ik heb nooit gereisd”, zegt Aline. “We hebben nooit iets buitensporigs gedaan. Wij zijn gewoon content. Wij hebben de oorlog meegemaakt. Negen jaar waren we toen het begon. We waren thuis met acht kinderen en zijn drie weken op de vlucht geweest. Te voet. In de regen. We hadden thuis een kruidenierswinkel. Toen we terugkwamen was alles leeggeplunderd. We hadden niets meer. Daardoor kunnen we gewoon content zijn, zonder meer.”
Al was hun tachtigste verjaardag wel speciaal, vooral voor Aline. Zij werd in 2011 als Elbow-fan uitgenodigd voor een meet and greet met de Britse band, tijdens een intiem concert in Club 69 van Studio Brussel. One day like this, is haar favoriet nummer. “Dat liedje is toch zo schoon. Dat wil ik op mijn begrafenis”, zegt ze. “Maar allééééz, wat zegt gij nu? Begrafenis? Daar moet ge toch nog niet aan denken! Binnen tien jaar bellen we de gazet terug. Dan is het weer feest”, reageert Stephanie, terwijl ze ons een stukje verjaardagstaart aanbiedt. Gevolgd door een schaterlach, wat anders?