Adelaarsvaren
Tijdens de winter was het een dor en bruin tapijt. Maar ondertussen staan de jonge scheuten van de adelaarsvaren al stevig hun mannetje in onze bossen. Langzaam maar zeker vormen ze een mooi groen tapijt onder het – soms dichte – bladerdek van de bomen boven hen. Want schaduw vinden ze niet erg, integendeel, ze vinden het de max. In die zeeën van groene varens bruist het van het leven. Heel wat dieren vinden er een ideaal plekje om de dag, verscholen, door te brengen. Zelfs de toch redelijk grote reetjes en onze everzwijntjes kunnen er – alsof het een goocheltruc is – totaal in verdwijnen. Laten ze deze planten daarom onaangeroerd? Neen, dat doen ze omdat adelaarsvarens - als ze groen staan giftig zijn. Wie in het bos leeft, weet dat. Het kleinere grut – zoals mieren, vliegjes of andere kleine insecten – komen wel op bezoek bij onze varens. Want bij de nieuwe vertakkingen die elk jaar terug groeien, zitten kliertjes die een zoete vloeistof afgeven. Daar zijn die kleine beestjes zot van. Ze komen op de ‘koffie’ – met enkel zoetstof in dit geval – bij de familie Varen. Als tegenprestatie nemen deze insecten – zonder het te weten - de sporen van de plant mee op pad om zo weer wat nieuwe varentjes te ‘zaaien’. De natuur zit toch goed in elkaar. Opvallend is wel dat de top van de adelaarsvaren meestal gekruld is en niet mooi omhoog gericht staat. Het lijkt wel of ze een beetje beschaamd is dat ze die dubbele boodschap - van giftig en zoet - verkoopt.