Het tapijt
zonder de belevenis te willen managen, en het bos te laten vertellen wat het wil, niet wat ik wil horen.
* * *
Omdat Nessie zo’n levendig en vrolijk beestje is, kan je er niets van merken, maar in haar eerste levensjaar heeft ze er al heel wat medische ingrepen en behandelingen opzitten. Iets genetisch, of gewoon pech, wie weet? Niet wat je van je puppy verwacht.
Deze week moest ze de zoveelste pijnlijke nabehandeling van een operatie ondergaan. Mijn hart doet zeer wanneer ik eraan denk. Nessie is gelukkig een sterk beestje, en na elke ingreep herstelt ze snel. Volgens de dierenarts komt het allemaal goed.
Wanneer Nessie enkele uren voor een behandeling wegmoet, laat ze altijd een opvallend grote leegte achter. Kachina, onze andere hond, kijkt me dan met vragende ogen aan, en vlijt zich naast me neer omdat ze het gezelschap van Nessie ook mist.
We blijven dankbaar dat de kleine hond met het grote hart de weg naar ons gezin heeft gevonden.
* * *
Ik hoor hoe een vink in de tuin zijn refrein eindeloos herhaalt. Uit de keuken komt het geluid van borden die gestapeld worden en geklater van messen en vorken. Het geroezemoes van het ochtendverkeer ligt als een hoorbaar laagje mist ver in de achtergrond.
Ik zit op de sofa met een kussen in de rug en de benen gekruist, en denk aan Nessie die nu bij de dierenarts is. Ik word de spanning in m’n armen gewaar, en voel hoe m’n broek rond de knieën knelt. Nadat ik mijn zithouding wat heb aangepast, hoor ik opnieuw de vink zijn mantra’s scanderen. In de keuken is het heel stil geworden. Kachina
slaapt op het tapijt; haar borstkas deint op en neer op het ritme van haar ademhaling. Terwijl ik mijn eigen adem gewaar word, verlaat de spanning onverwachts m’n armen. In dit ogenblik passen de puzzelstukjes van een leven in elkaar. Naar hier kan ik altijd terugkeren. Zonder verwachtingen valt wachten lichter.
* * *
Ik land neer in m’n adem. Op een of andere manier heb ik mijn leven teruggevonden.
T’ao Ch’ien (365-427); ‘The Selected Poems’ (1993); (vert. David Hinton), p. 53
* * *
Nu het tapijt is uitgerold en het opnieuw het daglicht mag zien, lijkt het alsof het van een reis is teruggekeerd. Misschien hebben de geometrische tapijttekeningen daarover iets te vertellen? Jammer dat ik geweven taal niet machtig ben.
Mogelijk is elke tekening een tijdsmoment van een multidimensionale almanak? Of misschien bevat het vloerkleed een soort handleiding, een instructieboekje om ermee door het raam te kunnen wegvliegen? Een vliegend tapijt met zitplaatsen voor mens en hond, en uitzicht op de aarde en op de sterren.
Te hoge verwachtingen alweer?
Gelukkig Paasfeest en tot ziens,
Uw trouwe dienaar, FB