“Smikkelen in grootste kooktruck van Tour”

Dag om dag brengen Jasper Philipsen en Dylan Teuns verslag uit vanuit de Tour. Wat spookt er door hun hoofd, wat vertellen de benen hen en welke geluiden circuleren er in het peloton? Drie weken lang nemen Jasper en Dylan geen blad voor de mond.

“Nadat ik zaterdag hele goeie benen had, lag ik zondag gebrand op een goed resultaat. Ik raakte ook weg met zeven anderen en dacht: ‘Is dit een mooie groep, zeg’. Enkel Guerreiro en Dan Martin boezemden me enige angst in. Maar dan kwamen plots vijfentwintig collega’s aansluiten en was ik in één klap een pak minder enthousiast.” “Omdat dagsucces steeds minder haalbaar leek, heb ik mijn uiterste best gedaan om zo weinig mogelijk tijd te verliezen. Ah ja, met Bahrain Victorious verdedigen we de leidersplaats in het ploegenklassement. Dat belooft een hele klus te worden, want EF is weer twee minuten genaderd. We blijven er echter voor gaan, want wie wil in Parijs niet op het eindpodium klimmen, met de Arc de Triomphe op de achtergrond?”

“Met een nieuwe rustdag voor de boeg kan de focus even weg van de fiets. Wat niet wil zeggen dat je als renner een zorgeloos bestaan leidt. Zo moet ik maandag naar het vaccinatiecentrum bellen om mijn prik voor de zoveelste keer uit te stellen. Blijkbaar kan je die telkens maar met één week opschuiven. Na de Tour zal het er dan eindelijk van komen. Niet dat ik er zo naar uitkijk. Integendeel zelfs. Na drie weken Tour is het lichaam moe, uitgeput en de weerstand bijgevolg laag. Ik vrees kortom een beetje voor de lichamelijke gevolgen want ook na de Tour dienen zich nog doelen aan.” “De honger is groot. Zoals dat hier iedere avond het geval is. Voor het diner trekken we dagelijks naar onze kooktruck, de grootste van de hele Tourkaravaan. Een trekker met oplegger. Veel te groot eigenlijk, want geregeld is er geen plaats op de hotelparking en dan moet-ie op straat blijven staan. Het duurt anderhalf uur vooraleer alles opgesteld staat. Ah ja, dat gevaarte schuift langs beide zijden open. Nu, wij kunnen er rustig smikkelen en onze kok, de Kroaat Vlado, heeft geen gedoe meer met de keuken van het hotel.”