Genkse Anne Frank-film warm onthaald in Cannes
FILMFESTIVAL
CANNES
Op de rode loper van het grootste filmfestival ter wereld wandelen, omringd door een massa fotografen en je film in de grote zaal Lumière vertoond zien: dan heb je de top bereikt. Die prestatie leverden de mensen van het Genkse productiehuis/animatiestudio Walking The Dog onder leiding van Eric Goossens en Anton Roebben met hun nieuwe film Where is Anne Frank. Het enorme applaus na de voorstelling en de prima recensies voor deze film van de Israëlische regisseur Ali Folman waren de dikke kers op de taart. Ondanks het thema van de Holocaust, dat pas naar het einde toe op een zachte manier geïntroduceerd wordt, is de film gericht op een zeer breed publiek. “Ari Folman wilde dit verhaal met een toch heftig thema opentrekken”, bevestigt een lichtjes vermoeide Eric Goossens. “In het prille begin vroeg regisseur Ari ons: ‘Kan je mij een niet-Amerikaanse animatiefilm noemen die een groot succes werd?’ Wij dachten aan onze eigen Les Triplettes de Belleville. Folman reageerde met: ‘Eric, ik bedoel een écht groot succes.’ Toen begon hij over het project rond het Joodse meisje Anne Frank, dat tijdens WO II ondergedoken op een zolder haar wereldberoemd dagboek schreef. Een moeilijk onderwerp, maar in tegenstelling tot zijn andere films, Walz with Bashir en The Congress, streefde Ari naar een film voor jong en oud. Hoe heeft hij dat gedaan? Ari wilde het dagboek niet letterlijk verfilmen, maar het sprookjesachtig maken en actualiseren. Het hoofdpersonage is Kitty, het imaginaire personage aan wie Anne haar dagboek vertelt. Zij gaat in het huidige Amsterdam op zoek naar de verdwenen Anne. Zo ontdekt Kitty dat er vandaag de dag nog steeds mensen bestaan die niet welkom zijn of gehaat worden. Eigenlijk handelt de film over oorlogskinderen. Het Anne Frank-fonds had gelukkig geen probleem met die aanpak. Ze hebben volgens mij wel een risico genomen, maar ze beseften dat de soep niet altijd op dezelfde manier kan klaargemaakt worden.”
Uitgelaten sfeer
“We kregen een zeer, zeer lange staande ovatie”, getuigt Anton Roebben. “Ari was zichtbaar ontroerd tijdens het applaus. Wij ook.
Folman kreeg de microfoon en heeft heel fijn alle talenten bedankt die aan de film hebben gewerkt. Het was een zeer memorabele avond.”
“We verzamelden eerst aan het hotel Majestic tegenover het Palais”, vertelt Goossens. “Er bleek geen voorafgaande receptie georganiseerd, maar het onthaal in de grote zaal was zeer warm. De Lumière zat afgeladen vol en ik had de indruk dat er veel jonge mensen waren.”
Eindgeneriek
“Ari waarschuwde ons op voorhand dat de eindgeneriek zou worden afgebroken na de vermelding van de producenten, coproducenten en de geldschieters. Dat was een beetje een teleurstelling voor de mensen van Walking The Dog, want die zaten allemaal in de zaal en zagen hun namen dus niet op het scherm verschijnen. Daarna trokken we naar een grote villa met zwembad op een paar kilometer van het Palais voor een diner en een feestje. Die party heeft tot vier uur geduurd. Er zijn enkele mensen volledig gekleed in het zwembad beland. Dat omschrijft min of meer de uitgelaten sfeer (lacht). De volgende dag kregen we de recensies te lezen. Sommige waren goed, andere waren zeer goed en nog andere iets daartussenin. Ondertussen zijn de complexe discussies begonnen met Netflix, Amazon en Apple + voor de NoordAmerikaanse rechten. Het is nog koffiedik kijken hoe die zullen uitdraaien, maar er bestaat in ieder geval heel veel interesse. Anton en ik en de rest van de ploeg blikken alvast terug op een perfecte en joviale lancering van onze film.”
→ Where is Anne Frank wordt in het najaar in
de Belgische zalen verwacht.