ITALIË FEEST IN HOL VAN DE LEEUW
It’s not coming home, it’s going to
Rome. Niet Engeland is op het eigen Wembley Europees kampioen geworden. Onwaarschijnlijk, want alles zat zowat mee met een vroege voorsprong en de energie van 60.000 Engelsen op de tribune. Maar het beste team pakte de beker. Ook al was het na strafschoppen. Daar moeten we blij om zijn. De Rode Duivels werden opnieuw uitgeschakeld door de latere winnaar.
Wat een tragiek. 56 miljoen Engelsen hadden zich opgemaakt voor een feest dat zoveel maal groter zou zijn dan dat van na de Brexit. Want zo voelde het natuurlijk ook: een bevestiging dat ze alles beter kunnen wat ze zelf doen. Maar niet dus. Italië en niet Engeland is de komende vier jaar de heerser over Europa. Als dat maar goed afloopt, daar in Londen en omstreken. De frustratie moet enorm zijn. De sfeer was zo opgepompt dat het nog nauwelijks gezond te noemen was. En dan dit. Italië is een terechte winnaar. Het speelde een sterk toernooi. Globaal bekeken was de Squadra Azzurra het beste team met niet bijzondere individuele klasse. Toch zat ook in deze finale de kwaliteit vooral bij Italië, dat nochtans Spinazzola en later in de wedstrijd ook uitblinker Chiesa miste. Samen met Jorginho en Donnarumma de beste Italianen op dit toernooi.
Verdedigend voetbal
Het leek immers alsof de Engelse bondscoach Gareth Southgate definitief de fakkel van het catenaccio zou overnemen. Als de Italianen het niet doen, dan doen wij het maar. Die redenering. Zeven verdedigend ingestelde veldspelers en met Mount, Kane en Sterling slechts drie jongens die offensief denken. Het is weliswaar tactisch flexibel. Met dat zogenaamd defensief spel viel het 30 minuten heel goed mee. Trippier en Shaw, de flanken in een vijfmansverdediging, schoven heel hoog op. In die mate dat Shaw zelfs voor 1-0 zorgde.
Weelde op de bank
Wat je natuurlijk wel hebt in zo’n geval, is dat die verdedigend ingestelde spelers al gauw hun comfortzone opzoeken als het wat moeilijker dreigt te worden. Die comfortzone is verdedigen en daardoor maakte Engeland tot de gelijkmaker van Bonucci niets meer klaar. En daarna ook nog bitter weinig. Dat met al die offensieve weelde op de invallersbank. Sancho, Rashford, Saka, Grealish,... Foden zat niet eens op de bank.
Southgate moet toch ook hebben gezien dat na de komst van Grealish Engeland er in de tweede verlenging weer bovenop kwam. Een aanslag van Jorginho op Grealish werd niet bestraft met een rode kaart.
Met Italië haalt het collectieve blok de Europese titel binnen. Daarmee plaatsten de Italianen het orgelpunt van wat dit EK bracht. Het werd het toernooi van het collectief. Bij de winnaar is het moeilijk om er een individueel supertalent uit te halen, bij de verliezer van de finale al evenmin. De Rode Duivels wilden teren op Lukaku, De Bruyne, Courtois en Eden Hazard. Maar er is meer nodig. Dat bleek uit het ganse toernooi.
UEFA slechte beurt
Wat bracht het EK? Het werd een beter toernooi dan verwacht. Het lange seizoen dat door de coronacrisis eigenlijk al in mei-juni 2020 begon, deed het ergste vermoeden met uitgeputte spelers die hun niveau niet zouden halen. In dat opzicht viel het allemaal best mee. Het onzalige idee om dit EK in elf landen te organiseren, had een negatievere invloed. Het thuisvoordeel betrof nu niet alleen de steun van de fans maar ook de minder grote afstanden die dienden afgelegd tussen de wedstrijden. Met een EK in één land zijn de afstanden verwaarloosbaar.
De figuur van dit EK is natuurlijk Christian Eriksen. Nooit zullen we de siddering vergeten die door de perszaal in Sint-Petersburg ging waar de Belgische journalisten wachtten op de aftrap van Rusland-België. De opluchting ook toen die foto van een rechtop zittende Eriksen op de draagber
rie verscheen. De voetbalwereld stond zo’n tien minuten stil. Eriksen is daarmee ongewild een symbool geworden. Van hoe relatief het voetbal allemaal is en hoe die sport toch verbindt toen Deense en Finse fans hun hulde aan de spelmaker brachten.
Zestien landen
De Denen groeiden na het Eriksen-drama uit tot de aangename verrassing van dit EK dat te veel matige teams telde om van een hoogstaand toernooi te spreken. Turkije, Slovakije, Finland, Schotland, Noord-Macedonië,... haalden het niveau danig naar beneden. Zestien landen blijft voor een EK het ideale aantal. Meer moet echt niet meer. Onvergetelijke beelden zijn het doelpunt van op de eigen helft van Patrick Schick, de buitenkant voet van Modric, Spanje-Kroatië, de misser van Mbappé, de Engelsen tegen Duitsland, de superenthousiaste Chielini voor penalty shoot out tegen Spanje, Italië-Spanje in zijn geheel,...
Neen, geen Belgen. De uitschakeling, weliswaar tegen Italië, was ontgoochelend. Dat de Duivels in de groepsfase voor economisch voetbal kozen, daar konden we nog mee leven. Dat deden de Engelsen ook. De harten hadden de Duivels al drie jaar geleden op het WK veroverd. Maar uiteindelijk bleken de blessures, de mindere vorm en de tactische tekortkomingen te grote hindernissen om in het doolhof van zo’n toernooi aan het einde te geraken. Met hogere verwachtingen zullen de Duivels nooit meer aan een toernooi beginnen. Het WK over anderhalf jaar zal weer vanuit de underdogrol worden gestart.