Italianen als helden onthaald
Nee, de Italianen deden het op het EK niet op z’n Italiaans. Met initiatief en de nodige drang naar voor en dus zonder het ooit zo beruchte catenaccio. Anders gezegd: de bus werd op Wembley niet geparkeerd, in Rome was dat maandag wel het geval. Met dank aan de tienduizenden voetbalgekke Italianen die hun helden daags na het veroveren van de Europese titel maar wat graag in levenden lijve met de trofee wilde zien zwaaien.
Op een voetbalveld voelt Giorgio Chiellini zich op z’n 36ste nog als een kind in een snoepwinkel. De aanvallers zijn in zijn geval de snoepjes en die stopt hij gretig in zijn achterzak. Gehaat door zijn tegenstanders, omarmd door het publiek. Dat laatste door zijn passie én door zijn hart van peperkoek.
Dat er een hoek van de Italiaanse aanvoerder is, kon de hele wereld zien in de halve finale tegen Spanje. Giorgio Chiellini stond vlak voor de strafschoppen tijdens de toss te dollen met Jordi Alba. Chiellini met een hemelsbrede smile, Alba zich bloedserieus afvragend wat er aan het gebeuren was. Een tactische meesterzet van Chiellini om Alba te imponeren of knettergek? Gedurfd was het alleszins en Italië won de strafschoppenreeks. Vlak voor de finale tegen Engeland leek Chiellini weer helemaal niet nerveus. Toen hij in de wandelgangen zijn Engelse collega Harry Maguire tegenkwam, begroette Chiellini hem met een brede lach. “Big man”, klonk het vrolijk.
Gorilla
De vrolijke Chiellini behoort echter tot het soort verdedigers dat aanvallers angst inboezemt. De Spaanse spits Alvaro Morata vergeleek trainen tegen Chiellini met “proberen voedsel te stelen uit de kooi van een gorilla”. Zelfs Romelu Lukaku hield Chiellini in de kwartfinale van dit EK moeiteloos uit de wedstrijd en ook hoe hij
Saka in de EK-finale onderuit trok, leverde een iconisch beeld op. Chiellini besefte dat hij de Engelse aanvaller niet mocht laten lopen en trok hem dan maar neer. De veteraan is een strijder, die vecht voor elke morzel grond. Dat is wat supporters van hun spelers willen zien. De passie en die hevige wil om te winnen spat er ook op z’n 36ste nog steeds van af. Hoe hij juicht na elke tackle, na elke redding... “Anderen voelen emotie bij scoren, eenzelfde emotie moet je zien te vinden in het tegenhouden ervan. Als je die emotie kunt vinden, kun je een geweldige verdediger worden”, zei Chiellini daar eerder over.
Peperkoeken hart
Op het veld van staal, maar ernaast heeft hij een peperkoeken hartje, waarmee hij de harten van de fans nog meer verovert. Maandag stond hij al handtekeningen uit te delen aan Italiaanse fans. De verdediger is lid van de Common Goal-beweging, een antiracismebeweging. Hij schenkt een deel van zijn salaris aan goede doelen en is betrokken bij Insuperabili, dat voetbalscholen runt voor kinderen met speciale onderwijsbehoeften. Hij is bovendien niet alleen op het veld intelligent, ook ernaast. Dankzij zijn master bedrijfskunde cum laude noemen ze hem bij de Azzurri Il dottore, de dokter.
Ook op het veld toont Chiellini soms een glimp van wie hij echt is. Toen Jorginho in de halve finale tegen Spanje de beslissende penalty in het doel van Unai Simon schoot, sprintten de meeste Italiaanse spelers naar Jorginho om te vieren. Chiellini niet, hij richtte zich tot Manuel Locatelli, die zijn poging aan het begin van de strafschoppenserie had gemist. Voor de penalty’s tegen Engeland in de finale had hij dan weer geen frats voorzien tijdens de toss, wel een innige knuffel met Harry Kane. Het respect droop ervan af. Er zullen (Italiaanse) tranen vloeien als Chiellini zijn voetbalschoenen aan de haak hangt. Al lijkt dat na zijn sterk EK niet aan de orde. De verdediger zit sinds 1 juli dan wel zonder club omdat zijn contract is afgelopen bij Juventus, maar hij onderhandelt met de Oude Dame over een verlengd verblijf. Zijn beenharde tackles, spelvreugde en pretoogjes zullen dus allicht ook komend seizoen in de Serie A nog te bewonderen zijn.