Texas Bar, de eerste echte dancing van Limburg
Het parkeerterrein tegenover de ingang van het KRC Genk-stadion. In de jaren vijftig heeft de vader van Jozef Stultjens er een café voor de supporters van Thor Waterschei. “In 1955 heb ik dat overgenomen”, zegt Stultjens (89). Om ook op weekdagen inkomsten te hebben, begint hij er een winkeltje, een judohal, een biljartzaal en uiteindelijk een manege met drie paarden. Door die manege verandert de naam in de jaren zestig van Sportpaviljoen in Texas Bar. De chalet met klapdeurtjes lijkt wel weggeplukt uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Alles is van hout, tegen de muur hangen cowboytaferelen en hoefijzers. “Op een keer heb ik een brief geschreven naar de gouverneur van Texas met de vraag om wat typische spullen op te sturen. Als adres had ik gewoon ‘Gouverneur Texas’ geschreven. Maar op een dag is hier een zak afgeleverd met runderkoppen, zadels en meer van dat.” Voor danslustige klanten heeft Stultjens een platenspeler. “Ik legde een lp of een single op en de mensen dansten daarop. The Rolling Stones en The Beatles waren er nog niet, kun je je dat voorstellen? Ik draaide The Ramblers, The Skymasters, Frank Sinatra of Glenn Miller. Maar na elke plaat moest ik wisselen. Van veel sfeer was er geen sprake.”
Eerste discobar
Stultjens is ondertussen ook radio-dj bij Radio Luxemburg. Op stap in Antwerpen krijgt hij een idee. “Ieder café draaide daar een ander genre. Hier was het operette, daar was het hedendaagse muziek. Ik dacht: als ik nu eens een draaitafel laat maken zoals bij de radio en ik draai al die genres door elkaar? Op mijn vraag heeft de firma Vetelec met twee platendraaiers, een mengpaneel, een bandopnemer en een micro de eerste discobar gemaakt.”
Het is 1965 en in de Texas Bar gaat een nieuwe wereld open. Stultjens kan nu plaatjes aan elkaar mixen en tussendoor babbelen zoals hij op de radio doet. “Schreeuwen heb ik nooit gedaan, ik deed het eerder op de humoristische manier. Dan zei ik: ‘Zijt ge nu weer met uw eigen vrouw aan het dansen?’ Of ik beloofde een cruise voor wie eerst op de dansvloer stond. Dat ik een boottocht op de Molenvijver bedoelde, zei ik er pas achteraf bij. Of ik draaide de micro goed open om dan eens flink te niezen, zodat iedereen zich een bult schrok.” Zelfs telefoongrappen behoren tot het repertoire van Joe Berluck, de dj-naam van Stultjens. “Als het voetbal was, belde ik naar de vrouw van een stamgast. Met de telefoon op luidspreker zodat de hele zaak het kon horen. ‘Is Jean niet thuis?’ vroeg ik. ‘Nee, hij is naar het voetbal’, zei zijn vrouw dan. ‘Heeft hij u nu weer alleen gelaten?’ Zo hield ik ze aan het lijntje terwijl iedereen kon meeluisteren.”
Verzoeknummers
Het nieuws van de discobar gaat rond als een lopend vuurtje. “Barstensvol zat het”, zegt Stultjens. “Tot 600 à 700 man op een avond in het weekend. We hadden veel klanten van de kanten van Luik. Meestal kwam dat door mond-totmondreclame. Ze kwamen zelfs van Londen. Ik heb ook in Engeland en Ierland opgetreden als dj. Vaak waren dat mensen die naar de discobar kwamen kijken en vroegen om ook eens bij hen te draaien. Een paar maanden nadat wij ermee begonnen waren, kon Vetelec de bestellingen niet meer bijhouden.”
Flitsende discotheekverlichting is er niet in de Texas Bar. “Maar het was dikwijls heel gezellig. In die tijd kon je nog een polonaise doen. Wat ik ook heel mooi vond, is dat de Texas Bar een zaak voor iedereen was. De tieners waren in de zaal aan het dansen en ondertussen zaten hun ouders bij mijn vrouw aan de toog een pint te pakken.” Om toegang te krijgen tot de Texas Bar, moeten jongeren wel achttien zijn. “Maar ze pikten ook de paspoorten van oudere broers of zussen. Er stond wel een portier aan de deur, maar die heeft goed verdiend door een oogje dicht te knijpen.” (lacht) Bertha staat achter de toog, Joe achter de discobar. “Weet je waar ik spijt van heb? Dat ik de bierkaartjes waar ze hun verzoeknummertjes op schreven niet meer heb. Vooral voor de manier waarop ze het schreven, vaak in onbestaand Engels. Die verzoeknummers, dat was mijn sterkte. Je kon bij mij één keer een nummertje aanvragen en als ik je drie maanden later weer zag binnenkomen, stond als eerstvolgende plaat die van jou op. Zonder dat je het moest vragen.”
38 pinten
Dorst hoeft Berluck ook niet te lijden achter zijn discobar. “Ik heb eens een avond tegen de garçons gezegd: ‘Geen enkele pint wegnemen.’ Ik nam een slokje en dan zette ik ze aan de kant. Aan het eind van de avond had ik er 38 pinten staan.” Het zijn wel vaak lange, slopende dagen voor Jozef en zijn vrouw Bertha. “Hoelang we open bleven? Tot er gesloten werd”, zegt Stultjens. “Vooral op zondag kon dat wel eens pijn doen. “Zondagmiddag moest de zaak weer open, want dan was er voetbal. Dat komt hard aan als je ’s morgens om zes uur pas gesloten hebt.”
Stultjens is van vele markten thuis. Hij is piloot in Zwartberg, treedt op als dj en brengt plaatjes uit als The Erotic Voice of Europe. De naam verwijst naar zijn zwoele, diepe stemgeluid. In de Texas Bar houdt hij het eerder bescheiden, maar bij Toni Corsari op tv verschijnt hij in cowboypak op een paard. “Ik heb daar nog een dure micro stukgeschoten. Ik kwam met mijn paard de scène op, trok mijn pistool en ‘pang’. Die micro moet pre
“Texas Bar was een zaak voor iedereen. De tieners waren in de zaal aan het dansen terwijl hun ouders bij mijn vrouw aan de toog een pint pakten”
Jozef Stultjens Voormalige uitbater Texas Bar