Knolsteenbreek
Onopvallende witte bloemen, vaak maar net met hun hoofdjes boven de graspollen uitstekend, in een groot hooiland. Menig wandelaar stapt er – zonder ze op te merken – aan voorbij. De plantenkenners en natuurbeheerders zijn een stuk enthousiaster als ze knolsteenbreek tegenkomen. Want het is een teken dat we de goede kant op gaan. Deze plant kiest voor matig voedselrijke bodems. Die zien wij, als natuurvereniging, dus graag ergens opduiken. Het jarenlange maaien en afvoeren begint – op het moment dat de witte bloemen van de knolsteenbreek opduiken – te lonen.
De plant heeft ook effectief knolletjes beneden aan de stengel. Dat verklaart alvast de ‘knol’ in haar naam. Maar waar komt die ‘steenbreek’ vandaan? Waar ik ze weet staan, liggen alvast geen stenen. Laat staan dat die gebroken zijn. Maar dankzij de info van plantenkenner Jean V. word ik al snel uit mijn droom geholpen. De Latijnse benaming van deze plant maakt haar nog iets indrukwekkender. Saxifraga, waarbij saxum het Latijn is voor rots en frangere voor breken. De rotsenbreker! Een plantje met superkrachten. Toch blijkt de waarheid iets minder spectaculair. Zo groeit deze plantenfamilie graag in scheuren of spleten van rotsen. Toch in die streken waar die rotsen liggen. De ontdekkers van deze groeiplaatsen dachten dan ook dat knolsteenbreek tijdens zijn groei de stenen en rotsen had opengespleten. Een lichte overschatting van de kracht van de natuur. Hoewel? Ik was er alvast niet bij toen die scheuren en spleten ontstonden. Dus wie weet? Vanaf nu ga ik toch goed kijken bij mijn volgende bewonderingsronde van dat hooilandje vol met knolsteenbreek. Misschien staat er toch eentje tussen met een kleine cape aan?