“Ik heb de waterellende in Halen pas zaterdagavond vernomen”

Dag om dag brengen Jasper Philipsen en Dylan Teuns verslag uit vanuit de Tour. Wat spookt er door hun hoofd, wat vertellen de benen hen en welke geluiden circuleren er in het peloton? Drie weken lang nemen Jasper en Dylan geen blad voor de mond.

“Zo, mijn tweede Tour de France zit erop, en alweer beëindig ik La Grande Boucle met een ritzege. Er zijn er die minder geluk hebben. En toch… Toch knaagt er iets aan deze editie sinds de inval van de Franse speurders in onze hotelkamers. Dat merkte ik met name zaterdag tijdens de tijdrit. Mentaal ben ik niet op en ook fysiek zit ik er niet door. Maar ik had nooit het allerbeste gevoel op de tijdritfiets. Ik kan daarvoor maar één verklaring aanwijzen: het gegeven dat ze mijn bezittingen hebben afgenomen. Wanneer ik mijn laptop en gsm terugkrijg? Geen idee. Ik krijg 0,0 nieuws. ‘Er wordt aan gewerkt’. Dat mantra hoor ik nu al drie dagen. Ik ben eens benieuwd of ik mijn mobiele telefoon terugkrijg eens ik thuis ben, want ik heb nu wel gemerkt dat ik moeilijk zonder kan.” “Zo was ik totaal niet op de hoogte van het nieuws. Waterellende in onze contreien? Daar kwam ik pas vrijdagavond achter toen ik - puur uit verveling - de tv in onze kamer aanknipte. Op een Franse zender zag ik al het eerste hoofdpunt van het journaal: overstromingen in Duitsland, vervolgens in het Belgische Maasgebied en ten slotte Maastricht. Dat sloeg me met verstomming. Maar op dat moment had ik nog geen enkel idee dat het centrum van mijn eigenste Halen kniehoog onder water stond. Dat heb ik zaterdag na de tijdrit pas van Lies vernomen.”

“Maar laat me deze Tour met een positieve noot afsluiten. Ik denk dat ik mag terugblikken op een geslaagde editie. Als ik mezelf een cijfer moet geven, kom ik uit bij 8,5. Ik deed het vroeger op school voor minder, hoor. Een 6,5 bijvoorbeeld.”

WIELRENNEN