Opvangcentra laten mens achter de vluchteling zien
MIGRATIE
ben gezorgd voor lekkere hapjes. Dat zet al sneller aan tot gesprek. Het is wel degelijk de bedoeling dat er met elkaar wordt gesproken, in hoeverre de onderlinge communicatie dat toelaat toch.”
Conflictgebied
Het zijn de bewoners ook die de bezoekers rondleiden en tonen waar en hoe ze leven in het opvangcentrum. “We merken duidelijk dat de mensen aangenaam verrast zijn door de ontmoeting en ze vertrekken met een ander beeld dan dat waarmee ze naar het opvangcentrum zijn gekomen.” Ze horen levensverhalen die veelal bol staan van diepmenselijke ellende. Zoals dat van Mubarak Muse Diriye (33) uit Somalië. Ook vijftien jaar nadat hij de Hoorn van Afrika verliet, speelt de gruwel zich nog altijd voor zijn ogen af. “We waren met vijf kinderen thuis en woonden in een conflictgebied”, zegt Mubarak in zijn beste Engels. “Mijn broer kwam om het leven tijdens een explosie en mijn zus stierf toen ze aan het bevallen was. Omdat het niet houdbaar en gevaarlijk was, zijn we naar Kenia gevlucht. Ik ben in 2021 ook daar vertrokken en leef sindsdien in België . Mijn moeder is nog in Kenia. Af en toe heb ik nog contact.”
Potje voetbal
Een gezinshereniging in België ziet Mubarak niet zitten. “Ik vrees dat ik het alleen ga moeten redden. Ik ben afgestudeerd in de richting wiskunde, biologie en chemie. Momenteel volg ik Nederlandse les. Als ik dat onder de knie heb, ga ik trachten mijn diploma te laten erkennen. Dat betekent dat ik opnieuw examens zal moeten afleggen. Maar dat geeft dan wel nieuwe toekomstperspectieven. Het leven in het opvangcentrum? Het is hier goed. Ik heb vrienden gemaakt en we spelen geregeld een potje voetbal. Dat maakt het allemaal ook wat draagbaarder.”