Vandaag allerlaatste match uit loopbaan?
GEERT BOSMANS - LAUREAAT 2006-07
Geert Bosmans was in het seizoen 2006-07 laureaat in eerste provinciale. Uitgerekend vandaag speelt de Meeuwenaar (38) met Maasland NO mogelijk zijn allerlaatste match uit zijn carrière. “Ik heb geen tijd meer.”
“Dat seizoen met Esperanza Neerpelt en het jaar erna waren de beste jaren uit mijn carrière”, zegt Bosmans. “Onder leiding van coach Rony Vangompel waren we top in eerste provinciale. Het leek vaak alsof we met een man meer op het middenveld speelden, (fijntjes) terwijl dat natuurlijk niet zo was. Ploegmaat Tim Dewit - die het referendum een jaar eerder gewonnen had - kreeg vaak een mannetje op zich gekleefd en mij lieten ze met rust.”
In 2005 - twee jaar vóór die zege - werd Bosmans al eens derde in eerste provinciale (als speler van Meeuwen), later haalde hij nog podiumplaatsen met Kaulille (derde in derde provinciale), RC Peer (eerste in tweede provinciale) en Maasland NO (“een keer tweede en een keer derde”).
“Het is leuk als je je ploegmaats zo’n avond kan geven. En je moet daar niet flauw over doen: het streelt je ego ook.”
Dit seizoen eindigde de lassermonteur (als zestiende en bankzitter) nog in de Ploeg van het Jaar in 3B. Daar nam hij het met Maasland NO (waar hij aan zijn zevende seizoen bezig is) intussen op tegen onder andere… de zoon van Tim Dewit. “Tja, de volgende generatie he. Je merkt dat het steeds jonger wordt. Zelf kon ik de lijnen uitzetten en rust brengen voor de jongens. Ik kreeg vaak de vraag: hoe doe je dat nog? Nu ja, drie van zo’n spelers als mij moet je ook niet in je ploeg hebben hoor. Ik doe geen zotte meters meer - heb ik trouwens nooit veel gedaan - en snelheid heb ik amper moeten inboeten, omdat ik die nooit echt gehad heb (lacht).”
Geen tijd meer
Als de eindronde stopt voor Maasland NO, stopt Bosmans ook. Dat kan woensdagavond al zijn, want de fusieclub verloor de heenwedstrijd tegen T. Rangers met 1-3. “Fysiek lukt het nog wel, maar ik heb gewoon geen tijd meer. Mijn vrouw (Hanne Schrooten, nvdr.) is schepen in Oudsbergen, we hebben een dochtertje van zestien maanden. En ook: ik word 39. Ik moet dankbaar zijn dat ik op deze manier afscheid kan nemen van het voetbal. Al is dat met een dubbel gevoel. Ik voetbal nog altijd heel graag. Maar anderzijds kijk ik ook uit naar de nieuwe vrije tijd, de gezinsmomenten. Ik ga zeker geen trainer worden. Da’s niks voor mij. En ook daar heb ik geen tijd voor. En ik ga ook nergens bij reserven of veteranen spelen. Ik wil niet uit de hoogte doen, maar ik heb geen zin om daar m’n enkels kapot te laten trappen.”