Gezocht: Vlaming die directeur wil worden van bakkerij in North Carolina
HANDELSMISSIE VS NEW YORK
Veel ondernemers die voet aan de grond proberen te krijgen in de Verenigde Staten associëren zich met een Amerikaanse partner. Zo willen ze het zakendoen te vereenvoudigen. Want elk land heeft zijn regels, zijn gewoontes en gebruiken. Maar niet Frans Castelein van Poppies, eigenaar van een bakkerij uit het WestVlaamse Zonnebeke. Wereldwijd heeft hij duizend mensen in dienst. Ook De Reze Biscuits in Beringen is van hem. “Mijn plan was om met een Amerikaan samen te werken”, legt Castelein uit. “Maar dat is uiteindelijk niet doorgegaan. Gelukkig. Want probeer achteraf maar eens van zo’n investeerder af te geraken.” De Amerikaanse fabriek was nieuw voor Castelein, maar de Amerikaanse markt was dat niet. “We verkochten al veel van onze soezen aan de Amerikanen. Ah ja, Amerikanen hebben zoete mondjes hé.” Dus besliste Castelein meer dan twintig jaar geleden om zijn soezen ook in de VS te bakken. Alleen de timing was ongelukkig. “De dag dat mijn eerste soezen op Amerikaanse bodem uit de oven kwamen, was de dag waarop er een paar vliegtuigen de WTC-torens doorboorden.”
Warm klimaat
Een fabriek opstarten in de VS is volgens Castelein niet moeilijker dan in ons land. Hij gebruikte er dezelfde machines als in België: die van Prefamac in Lummen. Ook de vergunningen waren geen probleem. “Maar we moesten eerst en vooral een goede plek zoeken”, zegt Castelein. “We hebben aan allerlei staten gedacht: Wisconsin, Missouri, Alabama, Georgia, Kentucky... Uiteindelijk is het North Carolina geworden, een warm klimaat. Ook al omdat mijn directeur uit Chicago kwam en hij de winterse min 20 graden beu was. Hij werkte voordien voor Flanders Investment and Trade (FIT) en is intussen 65 jaar. In Amerika werken ze wel langer dan in België, maar toch. We moeten uitkijken naar een nieuwe directeur. Zelf ben ik er 71.”
Op de netwerkevenementen van de handelsmissie blijkt pas hoeveel Belgen in de Verenigde Staten bezig zijn met het uitwerken of ondersteunen van handelsrelaties. Op de receptie middenin Central Park in New York liepen deze week maar liefst duizend gasten rond, waarvan ongeveer de helft in de VS woont. Tussen die gasten hoopt Castelein een nieuwe directeur te vinden. Ook de Vlaamse avond in het huis van Wall streetlegende JP Morgan was voor Castelein een uitgelezen plek om te headhunten. “Niet eenvoudig”, zegt hij. “Een Vlaming wil in New York wonen of in San Francisco, maar niet in de Bible Belt hé. Je moet je daar al bij een kerk aansluiten om een sociaal leven uit te bouwen. Mijn ideale kandidaat zou iemand zijn die getrouwd is met een Amerikaanse. Dan keert die tenminste niet meteen terug naar België.”
Specifieke regels
Toen Castelein met zijn Amerikaanse fabriek startte, waren de lonen in de VS lager dan in België. “Dat is nu niet meer zo, een gevolg van covid”, zegt Castelein. “De Amerikanen hebben geld gekregen om thuis te blijven en vinden dat er in het leven nog iets anders is dan werken. Dus kampt ook de VS met een tekort aan arbeidskrachten. Degenen die we vinden, moeten we vaak ook alles aanleren. Zeker de Mexicanen. Een aftrekker gebruiken ze bijvoorbeeld ondersteboven, ze kennen dat niet van thuis.”
In Amerikaanse bedrijven zie je ook goed hoe de maatschappij in elkaar zit. Die is nog altijd gesegregeerd. In een koekjesfabriek is dat niet anders. “De witten werken als bediende, de Afro-Amerikanen en de Latino’s in de productie”, zegt Castelein. “De Amerikaanse markt verloopt via heel specifieke regels, maar daar kom je ook als Belg snel achter. Als je je product in een warenhuis wil introduceren, moet je daarvoor betalen. Aan Food Lion is dat bijvoorbeeld 70.000 dollar. Als je product na een aantal maanden niet aanslaat, vlieg je buiten. Maar wij zitten nog altijd bij Food Lion. En intussen ook bij Wall Mart en Costco.”
Macarons
De Amerikanen eten niet alleen de soezen van Poppies. Ook de macarons zijn er populair. “Die bakken we in België en voeren we uit”, zegt Castelein. “We kunnen de vraag van de Amerikanen niet bijhouden, we krijgen ze niet snel genoeg gebakken. Zelfs niet in drie ploegen.” Castelein heeft intussen ook de helft van de aandelen in een andere Amerikaans-Belgische koekjesfabriek. “Dat is in de fabriek van De Beukelaer in Mississippi, de vorige eigenaar van de fabriek in Beringen.”