“We hebben inderdaad wat gespeeld, en lieten het z’n gangetje gaan”

Van de Planckaerts had Ati uit Liedekerke nog niet gehoord. Maar Junior vond ze “wel een knappe jongen”. Dus ging ze voluit om een band met hem te smeden. Dat lukte eerst maar half: er was een klik, vond Junior, maar nog niet sterk genoeg om verliefd te worden. “Al blijft Ati me triggeren. Er begint iets te borrelen.”

“Het zou jammer zijn om Junior niet beter te leren kennen”, zegt ook Ati. “Het begon zonder verwachtingen, maar nu ik bij de laatsten ben, wil dat toch zeggen dat er iets langs beide kanten speelt.” Gelijkgezind zijn Ati en Junior zeker. Allebei vinden ze familie belangrijk. Ati werd als baby in Thailand geadopteerd door een Belgisch gezin. Met haar ouders heeft ze een sterke band.

“Als kind je nooit zorgen moeten maken over wat je ’s avonds zal eten, dat is een wonder”, zegt ze. Een gevoel dat Junior kent, sinds de Planckaerts het ook jarenlang met weinig stelden. “Bij momenten konden we geen kleren kopen, en aten we oude boterhammen. We hebben ons als gezin daar samen uitgewerkt.”

Op date in Parijs maakten ze samen macarons. Goed voor plagerijen, lachbuien en wat aanrakingen. Onschuldig, aldus Junior, maar het voelde goed. “We hebben inderdaad wat gespeeld, en lieten het z’n gangetje gaan”, zegt Ati. “Ik had niet gedacht dat het zo leuk zou zijn. Ik vind romantiek mooi als het niet wordt geforceerd. Ik denk dat Junior mijn humor apprecieert.”