Om de stikstofcrisis op te lossen, moet Europa een duit in het zakje doen

Er wordt de laatste tijd vaak gesproken over ‘stikstofwaanzin’. De definitie van waanzin als ‘telkens hetzelfde doen maar een andere uitkomst verwachten’, wordt gemeenzaam aan Albert Einstein toegeschreven. Dat klopt niet, maar het illustreert perfect waar het kalf gebonden ligt bij stikstof. Men durft niet ingrijpen op de veestapel, terwijl de bijdrage van de veehouderij de meeste significante is en al meer dan een decennium niet substantieel meer daalde. Dat mag ook niet verbazen in twee regio’s met de grootste veedichtheid ter wereld. In de industrie en het transport zette de daling van de stikstofuitstoot zich wèl verder door.

Omdat Nederland overspoeld werd met honderden rechtszaken, besloot de eertijdse Nederlandse regering het probleem op te lossen door een erg ingewikkeld stikstofprogramma op te stellen. De kool en de geit werden gespaard, maar de Europese rechter trok een streep door deze hocus pocus. Het was een programma op krediet. Wij, in Vlaanderen, modderden verder aan met een ‘overgangsregeling’. Die maakte dezelfde fout. Ook wij leefden op krediet. De regeling liet meer dan de helft van de emissies ongemoeid. Maar, zo concludeerde de rechter in het beruchte stikstofarrest, vele kleintjes maken één groot. Dezelfde fouten op