Ex-profvoetballers Meeus en Scavone zijn nu wielerpapa’s

Zilver op een Belgisch kampioenschap, het is een resultaat waar veel renners of rensters alleen maar van kunnen dromen. Toch heeft de tweede plaats van hun telg niet voor grote euforie gezorgd ten huize Scavone en Meeus. “Ze zeggen wel eens dat de tweede de eerste verliezer is”, opent Jimmy Meeus, vader van Jordi en profvoetballer bij KRC Genk begin jaren ‘90. “Ook ik zit met een dubbel gevoel”, vult Daniel Scavone, papa van Dina en gewezen voetbalprof bij Lommel, Lierse en Harelbeke, aan. “Ik ben trots op Dina, maar voor haar voelde die tweede plaats aan als een verlies.”

Proficiat, er hangt na zondag een zilveren medaille bij in de prijzenkast ten huize Meeus en Scavone.

Meeus: “Een tweede plaats is heel mooi, maar op een kampioenschap telt maar één plaats. Als het verschil met de winnaar dan maar tien centimeter bedraagt, is dat toch een beetje zuur. Maar ik vind het vooral heel knap wat Jordi heeft getoond. Als tweedejaarsprof en met maar één ploegmaat tweede worden op het BK, je moet het maar doen.”

Scavone: “Er zat misschien meer in voor Dina als het laatste gaatje nog gedicht werd. Ach, da’s koers zeker? Ik vind het vooral belangrijk om te zien dat ze de afgelopen maanden progressie heeft geboekt.”

Het BK verliep hectisch, met veel valpartijen tot gevolg. Dat moet toekijkende ouders ongetwijfeld veel stress bezorgen…

Scavone: “Pfff, je wilt het niet weten. Ik zag zondag meisjes op de tramsporen vallen, dat was geen fraai zicht.”

Meeus: “Net daarom bekijk ik de koers liever naast het parcours dan op televisie. Als je de hele dag ‘doorsteekt’ op het parcours, zie je enkel momentopnames. Dan krijg je de gevaarlijke toestanden niet mee. Dat is beter voor de gemoedsrust.” Scavone: “Het is altijd mijn grootste vrees dat Dina erbij ligt. Tot nu toe is ze ervan gespaard gebleven, maar ik weet dat het vroeg of laat eens gaat gebeuren. Ze is net als Jordi een sprintster, en die komen het vaakst in gevaarlijke situaties terecht.”

Meeus: “Een massaspurt is voor de neutrale kijker spectaculair, maar als ouder durf je er niet naar te kijken. Ik sluit vaak mijn ogen in de laatste kilometer, uit schrik.”