Philippe Gilbert kan de rest nog veel leren in zijn laatste Tour
RONDE VAN FRANKRIJK 1 - 24 JULI Moeten we besluiten dat Philippe Gilbert de Tour niet kan missen?
“Ik weet wat ik vorig jaar gezegd heb. Maar dat was een speciale Tour. Met veel problemen, veel discussies binnen de ploeg. Daarenboven verloren we Caleb Ewan al na een paar dagen. Dat maakte het mentaal zwaar. De Tour is al niet makkelijk als alles goed gaat, laat staan als je problemen in de ploeg hebt. Logisch dat je dan na drie weken zegt dat je geen zin hebt om nog eens terug te komen. Maar de Tour blijft de Tour, de grootste wedstrijd ter wereld. Eenmaal een nieuw jaar bezig is en je voelt dat je weer de vorm te pakken hebt, ben je weer gemotiveerd en wil je teruggaan.”
En die vorm is helemaal terug?
“Gelukkig wel. Al is het niet makkelijk geweest de jongste jaren, met die dubbele breuk van mijn knieschijf (in de Tour van 2018 én 2020, nvdr.). Vooral die tweede breuk was gecompliceerd. Dat heeft een grote impact gehad. Mijn lichaam was uit balans. En dan werd ik ook nog eens op ongelukkige momenten ziek. In Luik-Bastenaken-Luik zat ik nog hoestend op de fiets. Als je al niet vrijuit kan ademen, hoe kan je dan een goed resultaat neerzetten? Maar ik heb nooit opgegeven. En plots, vraag mij niet waarom, was mijn vorm daar weer. Sinds de vierdaagse van Duinkerke heb ik opnieuw mijn beste conditie gevonden.”
Je won er zelfs een rit en het eindklassement. Je eerste overwinningen sinds de Vuelta in 2019. Een opluchting?
“Absoluut. Ik was het altijd gewend geweest om geregeld te winnen. Zelfs in mijn mindere jaren, won ik mijn wedstrijden. En nu… Er is uitgerekend hoeveel dagen het geleden was dat ik gewonnen had. Ik ben het cijfer vergeten, maar het was enorm veel (967 dagen, nvdr.). Bizar. Dat was ik niet. En tegelijk was dat mijn grote motivatie. Nog steeds, ook nu ik de laatste maanden van mijn carrière inga. Ik wilde absoluut nog eens winnen, absoluut nog eens een hoofdrol spelen. Ik kon het niet verdragen dat ik afscheid zou nemen als un mec die overal gelost werd en nergens meer mee kon doen voor de zege.”
Waarom vind je zelf dat je nog je plek in de Tourploeg van Lotto Soudal verdient?
“Voor mijn motivatie, voor mijn professionalisme, voor mijn mediagenieke waarde… En voor mijn ervaring. Zelfs bij de sportdirecteurs heeft niemand zoveel ervaring als ik. Ik kan iedereen binnen onze ploeg nog veel leren. Een wegkapitein is belangrijk. Je moet de koers lezen en beslissingen durven nemen. Ik kan dat. Ik herinner me een ritzege van Kittel in de Landes (in de Tour van 2017, nvdr.). Ik reed nog bij Quick-Step. Zelfs Tom Steels, de beste sportdirecteur die ik ooit gehad heb, maakte daar de fout om de ploeg niet achter de ontsnapte Bodnar te laten rijden. Op vijftien kilometer van de finish heb ik uiteindelijk gezegd dat iedereen à bloc moest gaan. Resultaat: we hebben Bodnar nipt, op 500 meter van de finish, teruggepakt. Grijp ik daar niet in, wordt Kittel tweede en heeft Quick-Step een etappezege minder.”
Tot zover het voordeel van wielrenner zijn op je bijna-veertigste. Wat is het nadeel?
“Je hebt meer rust nodig. Keer ik na een koers onmiddellijk terug naar Monaco met de vlucht van 21.20 uur uit Lille, lig ik om 00.30 uur in bed. Vroeger stond ik zonder enig probleem fris op om 7.30 uur. Gaat nu de wekker, doet dat zeer.”
Maar niet zoveel zeer dat het je plezier vergalt?
“Integendeel. Ik geniet nog altijd geweldig van mijn vak. Onlangs reed ik in Zwitserland. Er zat een mooie afdaling in, met bochten aan tachtig kilometer per uur. Fantastisch. (lacht) Zeker als je later remt dan de anderen en een paar jongens kan inhalen. Dan amuseer ik mij nog altijd kapot. Op de openbare weg moet je regels en wetten respecteren. In de koers is alles toegelaten. Dat gevoel ga ik na mijn carrière nooit meer kunnen ervaren. Of je moet zoals Tom Boonen gaan racen. Maar waar in het normale leven vind je die adrenaline nog?”
Vrees je het zwarte gat na je carrière?
“Non. Zolang je zelf kan beslissen wanneer je stopt, moet je daar niet bang voor zijn. Ik sprak er al vaak over met mon copain Thor Hushovd. Hij heeft er ook nooit problemen mee gehad. Als ik in december dit jaar zal lezen dat de renners het vliegtuig richting Calpe opstappen voor hun winterstage, ga ik heel blij zijn dat ik dat niet meer hoef te doen.”
Wel toeval: net nu de grootste Waalse renner op punt staat afscheid te nemen, staat een nieuw Waals fenomeen op.
“Gelukkig. En belangrijk voor de toekomst van het Waalse wielrenner. Arnaud heeft alles mee. Hij is jong, hij wint veel en hij spreekt de twee landstalen, plus nog een beetje Engels. En hij is goed. Zelfs in wedstrijden waarin hij zich niet goed voelt, wordt hij nog zesde. Geen slecht teken.”
Er zit nog opvolging aan te komen. Allan, je zoontje van elf, koerst ook.
“Hij heeft net een koers in Le Ciotat, nabij Marseille, gereden. Hij was negende. Afstand: vier kilometer. (lacht) Mooi dat hij het doet, dat hij zich maar amuseert.”
Al enig idee wat jij na dit jaar gaat doen?
“Genieten van mijn gezin. Dat is een luxe die ik nooit gekend heb. Je bent als renner heel weinig thuis. En als je er wel bent, ben je moe of gestresseerd. Dat gaat nu anders zijn. En verder zal ik eindelijk een glas wijn kunnen drinken zonder me schuldig te voelen. Zonder meer. Want ik wil wel fit blijven. Drie uurtjes rijden, aan driehonderd watt, tegen een strak tempo, zonder dat ik nadien een uur in mijn bed moet kruipen van vermoeidheid: dat wil ik blijven kunnen.”
En intussen sportdirecteur worden?
“Geen idee. We zullen wel zien.”
Het lijkt soms of je niet te graag praat over je afscheid?
“Toch wel. Ik wil alleen niet dat het nu al bij elke koers waar ik start over dat afscheid gaat. Ik ben gemotiveerd tot oktober. Dat wil ik tonen. Te beginnen met de Tour. Ik weet dat ik nog een goede Tour kan rijden.”