Er zijn géén foto’s waarop ze elkaar níet vastpakten
Nicole werd in allerijl naar het ziekenhuis gebracht. “Daar zeiden de dokters dat een operatie nog mogelijk was, om de druk op de hersenen te verlichten. Maar Nicole zou nooit meer kunnen spreken, nooit meer bewegen. Niet meer uit haar coma ontwaken. Ze heeft altijd gezegd dat ze niet als een plant wou leven. Als ze zoiets hoorde over andere mensen, maakte ze daar altijd een opmerking over. Dat mocht ik bij haar nooit laten gebeuren. Dan kon ik haar dat toch niet aandoen? Ik mocht haar niet kunstmatig in leven houden, moest haar laten gaan. Ze heeft het nog volgehouden tot tien over vier vrijdagochtend. En toen is ze gestorven. Mijne chou is weg, door een stom ongeluk. Ik ben Colleke kwijt.”
Nog veel plannen
Het onafscheidelijke duo bleef niet gespaard door het leven. Nicole vocht twee keer tegen borstkanker, en eerder dit jaar raakte bekend dat ze aan alzheimer leed. Maar ze bleven niet bij de pakken zitten. Op uitdrukkelijke vraag van Nicole bleef Hugo acteren. Zo was hij nog te zien in de populaire Ketnet-reeks #LikeMe en speelde hij tot vorige zondag in de Antwerpse komedie Het spook van de operette. En overal was Nicole erbij. “Naar elke voorstelling ging ze mee. En elke keer als we na afloop naar de auto stapten, vertelde ze me de hele weg hoe trots ze was.”
Nu die reeks voorstellingen is afgelopen, was het duo vast van plan om verder van het leven te genieten. Nog deze week kwamen er nieuwe plannen bij. “We hadden nog maar net afgesproken met vrienden om naar Saint-Tropez te gaan. Over twee weken gingen we naar Londen. En in december naar Euro Disney. Toen bleek dat ze alzheimer had, namen we ons voor van het leven te blijven genieten. We hadden nog zoveel plannen samen. Maar dat is nu afgepakt. Het is ons niet meer gegund.”
Het koppel genoot van het leven, al maakte alzheimer het er niet gemakkelijker op. “Als je iemand graag ziet, dan doe je daar alles voor. Ik schreef alles op papiertjes, maar dan nog kwam ze tien keer alles vragen. Op den duur begon ik dat vervelend te vinden. Nu zou ik niets liever willen dan dat ze alles twintig keer opnieuw kon komen vragen.”
Misschien toch in Wemmel
Dat laatste kan niet meer, Hugo moet afscheid nemen van zijn grote liefde. Over dat afscheid hadden ze uitvoerig gepraat. “We hadden al afgesproken dat we voor crematie zouden gaan. Wie eerst stierf, zou de urne met de as van de andere bijhouden. Als de andere ook overleed, zou de as van allebei bij elkaar gevoegd worden. Voor altijd samen. Het oorspronkelijke plan was om onze as dan samen te laten verstrooien in ons geliefde Saint-Tropez. Maar de laatste maanden sprak Nicole toch vaak over een graf. Dus ik weet het niet. Misschien dat wij toch in Wemmel blijven.”
Nu moet Hugo alleen verder. “Het is niet te vatten. Ik mis haar zo. Er is maar één kleine troost: door het plotse afscheid zien de mensen haar niet aftakelen. Dat blijft haar bespaard. Ik ben kapot van verdriet, maar ik mag niet alleen in een hoekje zitten. Dat zou Nicole nooit gewild hebben. Maar hoe ik verder moet, ik weet het niet. Wat moet ik nu, zonder haar?”
Als showbizzkoppel lagen ze niet bij elke muziekliefhebber in de bovenste lade, maar als liefdeskoppel overstegen Nicole & Hugo alle geuren en smaken. Ze waren het stel dat iedereen vertederde, waar ieder koppel naar opkeek, dat ieder paar wilde zijn. Wat verklaart hun magie? “Ze gunden elkaar de spotlights. Letterlijk, maar ook figuurlijk.”
Nooit zag je Hugo zonder Nicole, of Nicole zonder Hugo. Ook wie met hen samenwerkte viel dat meteen op. “Zo’n tien jaar geleden speelden we samen in de Alice in Wonderland-productie van Studio 100, en werkten we zo’n half jaar heel intensief samen”, zegt Koen Crucke. “Pas toen is het me opgevallen hoe één ze waren. ’s Ochtends was dat dan samen in dezelfde badmantel, met dezelfde pantoffels, met dezelfde beautycase onder de arm, met hetzelfde doosje voor hun medicatie naar het ontbijt ...” Toen was het Nicole die Hugo’s medicatie steevast aan de ontbijttafel klaarzette. Later was het omgekeerd. Crucke vertelt dat toen Hugo ziek werd tijdens de productie en er een vervanger gezocht werd, Nicole niet wilde opkomen. Alé, Nicole, wat is dat nu, zei Crucke toen. Wat ga je doen als Hugo er niet meer is? Nicole antwoordde: Als Hugo sterft, dan ben ik er twee dagen later ook niet meer. Die voorstelling van Alice in Wonderland werd gespeeld met een stand-in van de zieke Hugo, én met een stand-in van de verweesde Nicole.
Als showbizzkoppel lagen Nicole & Hugo niet bij elke muziekliefhebber in de bovenste lade, maar als liefdeskoppel overstegen ze alle smaken en geuren. Nicole Josy en Hugo Sigal schreef je met een afstandelijke ‘en’, Nicole & Hugo met de onlosmakelijkheid van een ampersand. Wat verklaart hun magie?
Onvervulde kinderwens
“Meestal is het heel eenvoudig om bij koppels vast te stellen wie de broek draagt”, zegt relatietherapeut Vanessa Muyldermans. “Maar bij hen kon je dat niet zeggen. Soms was het de ene die trok, dan weer de andere. En vooral: ze gunden het elkaar. Ze gunden elkaar de spotlights. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Ze waren gelijkwaardig in alles, dat was hun geheim.” Klinisch seksuoloog en relatietherapeut Chloé De Bie onderstreept dat liefde, zelfs die tussen Nicole & Hugo, nooit genoeg is. “Liefde is werken, en dat hebben zij als de besten beseft. Ze behoren tot de generatie die zich sterk vasthoudt aan tot de dood ons scheidt. Moeilijke momenten: daar ga je door, daar werk je aan, door kom je sterker uit.”
Zo was er onder meer de onvervulde kinderwens. “Hoe ze met dat verdriet zijn omgegaan, dat heeft hen als koppel sterker gemaakt”, zegt Muyldermans. “Ze hebben zich altijd gericht op alle andere mogelijkheden die ze wél hadden. En ook hier, in het verdriet gunden ze elkaar de mindere momenten. Dan had je de ene die de bindtekst van de andere overnam.” Letterlijk, maar ook en vooral figuurlijk.