“Ik had zelfs een afscheidsboodschap ingesproken”

Terug naar 21 maart 2021. Gerry Brouwers op dat moment manager van VondelmolenDe Ceuster – wordt ernstig ziek. Een coronabesmetting gaat al snel de foute kant op. “Ik kon werkelijk niets meer binnenhouden”, blikt de Olmenaar terug. “Alleen Aquarius lukte nog. Het ging zo snel bergaf dat Julie me aan het ziekenhuis in Mol afzette. Niemand mocht mee door de coronamaatregelen. Ik heb zelfs een afscheidsboodschap ingesproken. De verhalen van licht aan het einde van de tunnel bij mensen die tussen leven en dood hangen? Klopt helemaal, ik heb het allemaal gezien. Ik was op weg naar ergens anders.”

Hulpbelletje

“En toch kan ik het nog navertellen. Ik heb drie weken in coma gelegen en verbleef uiteindelijk negen weken in het ziekenhuis. Ik stond op de lijst om naar Leuven gebracht te worden, maar daar was ik niet sterk genoeg voor. Ik kon na de coma zelfs niet eens op het hulpbelletje drukken. Door contact met de dokters in Leuven hebben ze mij er weer bovenop geholpen. Mijn vrouw belde vaak, maar het duurde zeven weken vooraleer ik mijn kinderen weer zag.” Tegenwoordig gaat het weer behoorlijk goed met Gerry, maar de vroegere spring-in-‘t-veld is hij nog lang niet. Daarvoor draagt zijn lichaam nog te veel gevolgen. “Fysiek werk put mij te veel uit. En het houdt niet op na een coronabesmetting. Ik kreeg nog andere lichamelijke ongemakken te verwerken: de ziekenhuisbacterie, simpelweg plassen werd een probleem, ... Ook mentaal is het zwaar, als je als zelfstandige financieel plots met de rug tegen de muur staat. Om al die redenen heb ik het management van de ploeg – ondertussen herdoopt naar De Ceuster-Bonache - ook doorgegeven aan Davy De Ceuster en Dirk Verbeeck. Voor mij was dat niet meer haalbaar.”

Zot van de cross

Ondanks alles heeft Gerry niet ingeboet op zijn liefde voor de cross. Zelfs met enkele lichamelijke ongemakken, staat hij wekelijks paraat om dochter Julie met de mobilhome naar de wedstrijd te voeren. “Ik sta in de materiaalpost en doe daar klusjes die ik aankan”, zegt een trotse vader. “Voor de rest bied ik vooral mijn kennis en ervaring aan.” En die zijn cruciaal voor de ontwikkeling van zijn dochter. “Voor Julie volgen nu stilaan de jaren van de waarheid. Ze is 19 en zet flinke stappen vooruit. Ze heeft het de voorbije maanden uiteraard moeilijk gehad met mijn situatie, maar ze komt erdoor.”

EK in Namen

“Julie zegt zelf dat over twee à drie jaren bij de top vijf van België wil zijn. Dat is realistisch”, beaamt Gerry. “Ze heeft nog marge. Lukt dat niet, dan zal ze stoppen. Ze doet het enorm graag, maar het moet uiteindelijk ook financieel renderen. Ze heeft er haar studie als lerares lager onderwijs voor aan de kant geschoven. Het was gewoon niet combineerbaar. Misschien is dat iets voor later, maar zo ver zijn we nog niet. Eerst gaat de focus naar de cross. Het zal zondag een zware wedstrijd worden. Zij is meer een zandstuiver, terwijl in Namen een modderig en hellend rondje klaarligt. Maar goed, ze doet het stap voor stap, net zoals ik uit mijn miserie terugkwam.”