Massimo treedt in Australische voetsporen van Eric Vanderaerden
De Crocodile Trophy kleurt dit jaar flink Limburgs, met dank aan Massimo Vanderaerden. De zoon van ex-Ronde van Vlaanderenwinnaar Eric won vijftien jaar na zijn vader een rit in de legendarische meerdaagse mountainbikewedstrijd door Australië. Dinsdagnacht knoopte hij daar nog een tweede ritzege aan vast. “De reuzenhagedissen rijd ik in een boogje voorbij.”
MOUNTAINBIKE CROCODILE TROPHY
In de Crocodile Trophy moeten de deelnemers 687 kilometer en 13.800 hoogtemeters overbruggen in de hitte en het ruige landschap van de outback. De zware meerdaagse rittenwedstrijd is al aan zijn 26ste editie toe en kleurt dit jaar opvallend Limburgs. Zo stapelde Pekka Heijnen uit Bocholt de ereplaatsen op én won zijn vriend Massimo Vanderaerden (27) de koninginnenrit, nadat hij eerder al een rit had gewonnen op Australische bodem.
Oude fotoalbums
Leuk detail: Vanderaerden junior deed dat exact vijftien jaar nadat vader Eric een rit in de iconische MTB-race won. “Een primeur in de geschiedenis van de Crocodile Trophy”, glundert de jongste zoon van Vanderaerden. “Natuurlijk maakt me dat trots. Het is ook dankzij het oude fotoalbum van mijn vader dat ik destijds getriggerd werd om hier zelf ooit aan de start te staan. Dankzij mijn vriendin Elodie, die de social mediakanalen van de Crocodile Trophy beheert en zelf ook deelneemt, is dat nu ook gelukt.”
Dankzij zijn twee ritzeges is Vanderaerden opgeklommen naar de tweede plaats in het algemeen klassement. Met nog drie ritten voor de boeg is de Oostenrijkse leider Wolfgang Krenn echter al buiten schot, beseft de Lummenaar. “Mijn achterstand bedraagt meer dan 45 minuten. Krenn zou al iets moeten overkomen om nog te kunnen winnen, dat wens ik hem niet toe. Nu, voor mij is deze wedstrijd al geslaagd met die twee ritzeges. We zijn ook vooral hier voor het avontuur.” Avontuurlijk is die Crocodile Trophy vast en zeker. Na elke etappe kamperen en overnachten de deelnemers in tentjes, op veldbedden. En onderweg komen ze flora en fauna tegen die ze nooit eerder gezien hebben. “Het landschap verandert voortdurend”, getuigt Vanderaerden. “Het ene moment lijkt het alsof je langs de Demer fietst, het andere moment waan je je in het regenwoud. Ik kwam ook al een paar kangoeroes tegen. Eén deelnemer werd zelfs omver gekegeld door zo’n kangoeroe. Slangen zag ik ook, net als van die gigantische hagedissen (varanen, nvdr.). Daar rijd ik wijselijk in een boogje omheen. Je weet nooit tot wat zulke dieren in staat zijn.”
Groentje in mountainbike
Dat Massimo een stukje kan fietsen, is al langer geweten. Hij schopte het zelfs even tot prof in het An Post-Sean Kelly wielerteam, dat later werd opgedoekt. Mountainbike is echter een nieuw gegeven voor hem: “Ik doe het pas sinds januari”, vertelt de fietsmechanieker in de Specialized-winkel in Sint-Job-in-’t-Goor. “Elodie heeft me de microbe doorgegeven en ik vond het meteen leuk. In de voorbereiding op de Crocodile Trophy ben ik vaak op de mijnterril in Beringen gaan oefenen om aan mijn techniek te schaven. Dat heeft geloond, maar op de echte specialisten moet ik toch nog terrein prijsgeven in de technische afdalingen. En daar komen we er hier veel van tegen.” Vanop het thuisfront volgt vader Eric de prestaties van zijn jongste zoon overigens op de voet. “De uitslagen bekijken is ’s ochtends het eerste wat ik doe”, vertelt Vanderaerden, die met weemoed terugdenkt aan zijn Australisch avontuur van vijftien jaar geleden. “Ik deed toen puur voor de ‘fun’ mee, maar had er wel een doel van gemaakt om één rit te winnen, wat ook lukte. Jammer genoeg kon ik de wedstrijd niet finishen, omdat ik last kreeg van een zitvlakblessure. Maar ik genoot van het avontuur. In die tijd waren smartphones en wifi nog niet zo ingeburgerd als nu, dus was je nog meer op jezelf aangewezen.”
TENNIS