“In mijn job kan je van de vreselijkste dingen iets cool maken”
Je sokken verzamelen om in de was te gooien. Dat klinkt niet zo angstaanjagend. Maar hang die sokken op een duizelingwekkende hoogte, net buiten het bereik van kandidaten die balanceren op de tippen van hun tenen en je krijgt Alex Agnew’s Fear Factor. Je zou voor minder om je mama roepen. Wat sommige kandidaten - spoiler - ook zullen doen. Al is het misschien niet op de manier die je meteen verwacht.
Ook Alex Agnew is niet meteen de host die je zou verwachten op Play4. Want ervaring als presentator had Agnew niet toen ze hem benaderden voor het spelprogramma. “Ik weet niet tegen hoeveel mensen ze dat gezegd hebben, maar ik was klaarblijkelijk de eerste keuze”, vertelt de comedian. “In Amerika was Joe Rogan een tijdlang de presentator. Dat is een comedian, gevechtssporter en podcaster… Dus ja, ik ben ook díe gast. Door die pitch heb ik vrijwel meteen toegehapt. Ze wilden het dan ook Alex Agnew’s Fear Factor noemen. Goed voor mij, maar dan wilde ik wel inbreng in de presentatiestijl.”
Dat vertaalt zich onder meer in wat Alex zelf zijn “bullshitcamera” noemt. “Daarin kan ik wat dingen zeggen die in mij opkomen. Dat heb ik in nog geen enkele andere versie gezien. In Rusland is de presentator bijvoorbeeld een macho met zonnebril die het zowat hard staat te menen. Dat is nonsens. Je moet ook kunnen lachen
met die baldadigheid.”
Buikgevoel
En laat net dat nu nog steeds het hoofdberoep zijn van de Antwerpenaar, die momenteel langs uitverkochte zalen trekt met zijn Wake Me Up When It’s Overtournee. “Ik ben de bekende kop waar het programma aan ophangt, maar verantwoordelijk voel ik mij niet”, zegt hij over de verwachtingen die bij een eigen tvprogramma horen. “Bij comedy heb ik dat ook niet. Ik voel me niet verantwoordelijk voor hoe een persoon zich voelt als ik iets zeg. Ik kan alleen doen wat ik moet en wil doen - en dat zo goed mogelijk. Ik heb de eerste aflevering gezien en ben er tevreden mee. Maar je weet nooit wat de pers ervan zal vinden.”
Het presenteren smaakt alleszins naar meer. “Als ze een tweede seizoen willen, doe ik dat direct. Zolang het met dezelfde ploeg is, want wij zaten meteen op één lijn. Het is nu niet de bedoeling dat ik meteen tien programma’s ga presenteren. Er zijn intussen wel al enkele aanbiedingen mijn richting uitgekomen, maar ik doe het alleen als ik vind dat het bij mij past.”
Twee uur overgeven
Naast de gewone Vlamingen die strijden voor 30.000 euro volgt er ook een BV-aflevering. Onder meer Tanja Dexters en de Genkse actrice Nora Dari zoeken dan uit hoe ver ze durven gaan. Zelf deelnemen, is niet voor Alex weggelegd. “Ik presenteer het liever. Maar er is wel niets dat ik niet zou durven. Ik zou het doen voor de ervaring en in de hoop dat het mij achteraf nog een goed verhaal oplevert. Of in mijn geval een minuut of tien comedy. Als je mijn job hebt, kun je van de vreselijkste dingen nog iets cool maken.” Zoals die keer dat hij ondersteboven moest hangen om een promofilmpje voor Fear Factor op te nemen. “Ik ben erachter gekomen dat ik daar niet zo goed in ben. (lacht) Ik heb daarna twee uur liggen overgeven in een emmer terwijl de crew erop stond te kijken. Dus dat was niet zo leuk, maar ik heb het wel gedaan.”
Thuismatch
Voor de opnames maakte de ploeg de mijnsite van be-MINE wekenlang onveilig. “Het is een geweldige locatie, die ook keigoed op beeld pakt. Dat industriële gemixt met het moderne is het ideale decor. Ik moet wel toegeven dat ik Beringen zelf niet zo heel goed kende. Buiten de Casino, waar ik vaak en graag optreed. Mijn moeder komt uit Maasmechelen, dus in Limburg spelen voelt altijd als een thuismatch. Mijn grootmoeder had een huis in Eisden en daar zaten we veel in het weekend. Ik ben er dus gedeeltelijk opgegroeid. Al hoor je dat misschien niet meer aan mijn accent, wat mijn moeder mij nog altijd kwalijk neemt: (haalt z’n Limburgs accent vanonder het stof) ‘Wat een lelijk accent heb je toch leren spreken.’ Maar ik hou dus wel van Limburg. Het is er precies ook altijd een graad warmer.”
→