“Mantelzorg is 36 uur op 24 uur”

Zij helpt spaghetti maken en slaat een babbeltje met haar lotgenoten. Hij gaat thuis de was doen en als kleine traktatie één pintje drinken. Voor Sibylle (60), sinds vijf jaar met de diagnose van jongdementie, en echtgenoot Jean-Marie (62) is deze dagopvang onvervangbaar.

“Zeg maar wanneer ik boos word?” lacht Sibylle. “Als ze niet kan komen, omdat ze niet ingeschreven is”, grinnikt Jean-Marie. Sinds half augustus komt ze hier drie dagen per week. Jean-Marie: “Ik had ervan gehoord in de familiegroep jongdementie. Ik wilde het wel eens proberen, maar was wat ongerust hoe Sibylle erop zou reageren.” Onterecht, zo bleek. Want ze voelt zich hier helemaal thuis. Wat ze doet? “Help me even”, stoot ze Jean-Marie aan. “Nee, zeg jij het maar”, moedigt hij aan. Sibylle: “Knutselen, eten maken, wandelen.”

Bezige bij

In 2017 viel het harde woord: jongdementie. Hoe ze het wisten? “Ik merkte niets”, zegt Sibylle. Jean-Marie: “Ik wel. Vroeger was ze een bezige bij en was alles thuis perfect in orde. Maar nu kwam ik na het werk thuis en vond ze de sleutel niet, of de gsm, of…” Intussen zijn ze - noodwendig - altijd samen. “Mantelzorg is 36 uur op 24 uur, zeg ik. Ik ben steeds bij haar omdat ze de weg thuis niet altijd meer vindt. Daarom is dit zo’n fijn initiatief: Sibylle heeft opnieuw iets om handen, ze vindt het zalig hier. En ik ga de was doen, het papierwerk,… En een half uur voor ik haar weer kom halen, stop ik even om één pintje te drinken. Mijn zoon en dochter hebben het me onlangs nog gezegd, hoe ik veel rustiger ben geworden.” Rustiger. En inventiever. Want intussen is Jean-Marie de kok in huis. “Ach, daarvoor is het internet er. Gisteren heb ik zelfs hespenrolletjes gemaakt.”