“Ik geef niet op, de koers is mijn leven”
Het was een akelige val dinsdagavond tijdens de eerste ploegkoers in het Kuipke. Al na vijf minuten ging de aflossing tussen Jules Hesters en Tim Torn Teutenberg mis toen het voorwiel van de Duitser dwars ging staan. Beide renners gingen tegen de grond, Fabio Van den Bossche en Stijn Steels konden hen niet meer ontwijken. Vooral Steels maakte een spectaculaire tuimeling en kwam hard neer. Hij werd afgevoerd naar het ziekenhuis, waar het verdict zwaar was. “Onderaan twee ruggenwervels gebroken en bovenaan drie ribben”, vertelt hij vanop zijn ziekbed. “En een gekneusde long. Ik zit vastgekluisterd. Als ik beweeg, krijg ik enorme pijnscheuten, echt niet te harden. Dus moet ik stilliggen.”
Steels zag woensdagochtend de beelden van zijn val. “Ik dacht dat ik plat op mijn rug was gevallen, maar ik heb toch nog een mooie salto gemaakt. Ik heb nog aan judo gedaan, vandaar wellicht. Maar dat was niet genoeg om de blessures te vermijden. Ik had wellicht een te lage gordel.” Ondanks de miserie blijft Steels positief. “Tja, dit is erg natuurlijk, maar gelukkig moet ik geen operatie ondergaan. Ik liep allemaal mooie breuken op. Anders was het een ander verhaal geweest. Ik zal een tijdje out zijn, maar geen maanden, denk ik. Ik moet mij laten leiden door de pijn. Ik kan het alvast niet erger maken. We zien wel wanneer ik aan mijn revalidatie kan beginnen, maar ik bekijk het alvast positief.”
Contacten met teams
Iljo Keisse tweette vorige nacht dat hij hoopt dat deze val niet het einde is voor Steels als renner. Zijn contract bij Quick-Step werd na drie jaar niet verlengd. “Dit komt natuurlijk ongelegen”, zegt Steels. “Het zag er nochtans goed uit. Ik stond dicht bij een team uit de World Tour. Maar door de perikelen bij de Franse ploeg B&B Hotels wachten veel teams af omdat er misschien nog veel renners plots gaan vrijkomen. Ik wou dan ook bewijzen tijdens de Gentse Zesdaagse dat ik nog met de fiets kan rijden. Ik had hard getraind en tegen mijn ploegmaat Silvan Dillier gezegd hoe belangrijk deze wedstrijd was. Het kon mijn allerlaatste zijn. We waren ook zeer goed gestart. Tot het noodlot toesloeg.”
Steels’ telefoon staat niet stil. “Ik heb enorm veel berichten gehad, heel veel mensen uit de wielerwereld leven met mij mee. Uiteraard ook de mannen van De Melkerie, mijn trainingsgroep. Ik heb Yves Lampaert, Tim Declercq en co. constant op de hoogte moeten houden. Ik begrijp ook dat ze zich zorgen maakten. Ik vond het vervelend dat ik het Kuipke op een brancard moest verlaten. Maar ik stel het dus relatief goed. Ik kan vlot praten, al hoor je nu en dan een ai ai ai als ik een beetje beweeg.”
Trouwe knecht
Steels denkt dat hij nog een team zal vinden, maar houdt er ook enigszins rekening mee dat zijn wielercarrière voorbij kan zijn. “Ik ga niet eindeloos lang wachten. En het is mooi wat ik allemaal al heb meegemaakt. Koers is al sinds mijn geboorte mijn leven en heeft ook een grote impact op mijn familie. Maar ik geef niet op. Ik ben geen renner met sprekende resultaten, maar een trouwe knecht met heel veel ervaring. Naar de buitenwereld toe is dat misschien niet zo bekend, maar in de buik van het peloton wel. Ik ben ook niet boos op Patrick Lefevere, maar dankbaar dat ik drie jaar in zijn topteam heb gereden.” Wanneer Steels weer op de fiets kan kruipen, is nog een vraagteken, toch denkt hij al vooruit. “Ik hoop dat ik tegen volgende week donderdag al wat stappen kan zetten. Want ik wil aanwezig zijn in het Kuipke bij Merci Iljo, het afscheidsfeest van Keisse.”