FRANKRIJK - AUSTRALIË
GROEP D - VANAVOND 20 UUR
Bijna alle WK-landen logeren in de Qatarese hoofdstad Doha. Op een spreekwoordelijke zakdoek dus. Australië heeft zijn basiskamp in de Aspire Zone opgeslagen, het bekende en gigantische sportcomplex van maar liefst 250 hectare groot. Om ernaartoe te bollen, hebben we geen gps of Waze nodig, de Aspire Tower is met zijn 300 meter het hoogste gebouw (en hotel) van de stad. De ‘Toorts van Doha’ waakt over het Khalifa International Stadium, een indrukwekkende voetbaltempel met 68.000 zitjes, waar Nafi Thiam in 2019 op het WK atletiek nog zilver greep in de zevenkamp. De Socceroos zouden dus te voet naar het stadion kunnen wandelen, maar ze belandden in Groep D en zullen hier alleen voetballen als ze… de troostfinale spelen.
Een WK voetbal is grootser dan groots. Pukkelpop maal honderd. De kans om hier nog een speler één-op-één te interviewen is haast onbestaande. Maar Australiërs moeten zowat het vriendelijkste volk ter wereld zijn. Dus volstonden drie mailtjes naar perschef Rebecca om Danny Vukovic te spreken. Aan de rand van het piekfijne oefenterrein, waarvan het gras met een pedicureschaartje geknipt lijkt te zijn. Achter een van de doelen hangt een groot spandoek met opschrift Home of the Socceroos.
Dit is je tweede WK, Danny. Wordt het ook je laatste?
Vukovic:
“Ja,
dit
is mijn
laatste groot toernooi. Daarna is het aan de jongere doelmannen. De drie keepers in de selectie zijn allemaal dertigers, dus verjonging dringt zich op. Ik heb niet zo heel veel wedstrijden gespeeld voor Australië (vier, nvdr.), maar heb wel een mooie tijd achter de rug. En dit WK moet nog beginnen natuurlijk. (lacht)”
Jullie spelen meteen tegen Frankrijk.
“Moeilijker wordt het niet, zeker? (grijnst) Al hebben de Fransen wel met veel blessureleed te kampen. Kanté, Pogba en zopas ook Benzema. Des te meer grote namen uitvallen, des te beter voor ons.”
Wat is de ambitie van de Socceroos?
“We willen de groepsfase overleven, want dat is al niet meer gelukt sinds 2006. We hebben zelfs geen WK-match meer gewonnen tijdens de twee voorbije wereldkampioenschappen. Het zou daarom een droom zijn om minstens één keer te winnen en door te stoten naar de achtste finales. Maar Denemarken en Tunesië zijn ook niet te onderschatten. Ik zou Leandro Trossard hier ook graag een keer ontmoeten, maar dat wordt moeilijk. (België zit aan de andere kant van de tabel, nvdr.)”
Je hebt KRC Genk vorig jaar verlaten om meer aan spelen toe te komen en dit WK nog te kunnen meemaken.
“Inderdaad, al lukte dat bij Nijmegen niet meteen. Ik voelde me er ook niet goed meer, de omgeving was niet mijn ding, dus ben ik teruggekeerd naar Australië. Daar heb ik nog altijd geen spijt van.”
Hoe voelde het om weer thuis te komen?
“Amazing! (lacht) Ik zag mijn vrienden en familie terug, dat is onbetaalbaar. Want vijf jaar in Europa spelen, is toch niet niks als Australiër. Het niveau van het voetbal ligt er lager dan in Europa, maar is nog altijd okay. Ik ga elke dag trainen met een grote glimlach op het gezicht. Intussen ben ik 37 jaar, dus wil ik vooral genieten nu.”
Hoe is het met de familie?
“Uitstekend. Harley is mijn oudste zoontje, hij is er zeven intussen. De meeste Genk-fans zullen hem wel kennen (Harley onderging een levertransplantatie toen hij minder dan een jaar oud was, hij vierde samen met de Genk-fans een zege tegen Lech Poznan, nvdr.). Hij moet natuurlijk op geregelde tijdstippen een check-up ondergaan, maar alles verloopt goed.
Mijn jongste zoontje Axel is intussen 1,5 jaar oud. Mijn familie betekent alles voor me.”
Je speelde 122 matchen voor KRC Genk, pakte de landstitel en werd in 2018 verkozen tot beste speler van het jaar. Denk je nog wel eens aan Genk?
“Always! Het zal altijd een speciale plek blijven voor mij. Een mooie club, met mooie mensen. Ik ben echt blij dat ze het zo goed doen, tien zeges op een rij, dat is ongelooflijk.”
Je bent duidelijk uitstekend op de hoogte?
“Natuurlijk. Toen ik de club verliet, heb ik gezegd ‘Ik ben Genkie voor het leven’. Dat meen ik nog altijd. Ik hoop dus dat ze opnieuw de landstitel kunnen grijpen. Er zijn gelijkenissen met onze titel in 2019. Ook toen dacht iedereen dat Club Brugge het zou halen. Sinds mijn vertrek ging het wat op en neer met Genk, maar door de komst van Wouter Vrancken is iedereen in sync, zoals we in Australië zeggen, met elkaar verbonden.”
Met wie heb je nog contact?
“Met verschillende spelers. Maarten Vandevoordt stuurde me gisteren nog een berichtje om te vragen hoe het hier is.”
Hij trekt naar Leipzig. Wat is zijn eindstation, volgens jou?
“The sky is the limit. Maarten is nog jong, maar kan toch al naar Leipzig. Hij moet er wel aan spelen toekomen, dan is alles mogelijk. Want hij werkt hard en heeft de juiste mentaliteit. Ik zou er niet van opkijken als hij naar een grotere club dan Leipzig verhuist.”
Heb je al gedacht aan wat je na je carrière wil doen?
“Ik heb nog een jaar contract na dit seizoen, maar geef al wat training aan getalenteerde spelertjes in de regio. Het Central Coast Sports College heeft een voetbalprogramma, ik neem de keepers er een keer per week onder handen. Het bevalt me wel. Ik wil sowieso graag in het voetbal blijven. Op mijn zestiende verliet ik school en werd ik prof. Sindsdien is voetbal mijn leven.”
Misschien kan je Guy Martens bij KRC Genk vervangen als die op pensioen gaat?
“Guy ziet er nog heel goed uit voor zijn leeftijd. (lacht) En hij levert ook uitstekend werk, dat zie je aan de resultaten. Maar in het voetbal weet je nooit, dus we zien wel.”