Dominic Sabbadini is dé draaischijf van Lanaken VV: “Mijn vader had het heel moeilijk met mijn keuze”
Hij zou in de voetsporen treden van vader en ex-prof Marino, maar door omstandigheden nam de loopbaan van Dominic Sabbadini (24) een heel andere wending. “Mijn vader had het heel moeilijk met mijn keuze, we hebben zelfs een tijdje niet met mekaar gesproken, maar ik wilde enkel nog voor het plezier voetballen”, zegt de sterkhouder van Lanaken VV.
Bij Lanaken VV voetballen ze momenteel op een wolk. Mits winst tegen Vlijtingen klimt de nieuwkomer in 2A zelfs naar de tweede plaats.
“Daar had werkelijk niemand rekening mee gehouden”, zegt Dominic Sabbadini. De 26-jarige Bilzenaar is met elf doelpunten en acht assists één van de absolute smaakmakers en staat in onze verkiezing Speler van het Jaar op de tweede plaats in 2A. “Ach, die nevenklassementen zijn wel leuk, maar zeker geen doel op zich.”
Ex-Genk en Standard
Het voetbalpad van de zoon van ex-prof Marino leek netjes geplaveid. KRC Genk plukte de talentvolle aanvaller al vroeg weg bij zijn moederclub Lanaken. Op zijn zeventiende trok hij 1,5 jaar naar Standard Luik. “Daarna is het eigenlijk alleen maar bergaf gegaan. Bij Hades en Spouwen-Mopertingen vlotte het nog goed tot redelijk, maar bij KVK Wellen is het fout gelopen.” Na onder andere een ongeoorloofd partijtje zaalvoetbal? “Ja, maar er zijn nog andere discussiepunten met de voorzitter geweest, waar ik liever niet op in ga. Door al die gebeurtenissen was mijn goesting in het spelletje volledig verdwenen.”
Na enkele maanden herbronnen nam Sabba een ingrijpende beslissing. “Ik wilde nog wel voetballen, maar puur voor het plezier. Ik heb toen gekozen om terug naar mijn kameraden in Lanaken te gaan in derde provinciale. Een beslissing, die ik me nog geen moment heb beklaagd. De profdromen zijn inmiddels al lang opgeborgen, maar ik wil het misschien wel opnieuw hogerop gaan proberen.”
Niet met mekaar gesproken
Woorden, die vader Marino ongetwijfeld als muziek in de oren klinken. “Mijn vader is altijd prof geweest in binnen- en buitenland en had het heel moeilijk met mijn keuze. We hebben veel gediscussieerd en zelfs een tijdje niet met elkaar gesproken. Achteraf kan ik hem zeker begrijpen, omdat hij veel tijd heeft gespendeerd in mij. Hij had zijn zoon liever ook prof zien worden, maar als ik eerlijk ben met mezelf, heb ik te weinig karakter om ook al die opofferingen te doen zoals hij heeft gedaan. Ik geniet te veel van het leven. Maar alles is al lang bijgelegd. Hij komt elke week kijken en geeft me tips, maar mijn prestaties zijn nog steeds niet goed genoeg.” (lacht)