HALLO VLAANDEREN
Vandaag staat de trein synoniem voor staking, voor stilstand. En ja, als dagelijkse treingebruiker zoals 1 miljoen Belgen begrijp ik die actie. Sinds september is onze toestand verslechterd: steeds meer treinen te laat of ingekort en dus overvol. Plus een recordaantal afgeschafte treinen: het moeilijkst te aanvaarden, want er is niets meer te hopen. Je verliest als het ware tussen een halfuur en een uur van je leven tot de volgende trein (als die er komt). Wie zal dit goed maken? Sowieso niet de opeenvolgende ministers die te weinig hebben geïnvesteerd. Ze doen volop mee aan de opwarming van de aarde aan boord van hun veel te grote dienstwagen die bovendien te snel rijdt als Jan Jambon aan boord is. U ziet: als het over de trein gaat, word ik een en al passie zoals zoveel van mijn lotgenoten. Want de trein is als de nationale voetbalploeg: als het niet gaat word je (te) woest. Maar je blijft fan, het komt toch ooit goed.
En ja: ik ben verliefd op de trein. Dit wil ik vooral benadrukken.
Op de trein voel ik me rijk: ook ik rijd in een wagen met chauffeur, de treinbestuurder. Overigens: dank NMBS’ers. Op de trein voel ik me veilig: samen met het vliegtuig is de trein het minst dodelijke transportmiddel.
Op de trein voel ik me Belg. Een treinstel is één van de enige plaatsen waar Walen en Vlamingen elkaar zien. Bijvoorbeeld als de pendelaars van Waals Haspengouw de trein Hasselt-Brussel in Landen nemen.
Op de trein werk ik altijd prima. De stille energie van de medereizigers zorgt voor inspiratie, het landschap dat steeds varieert opent de geest. Ik schrijf deze column vaak op de trein, ik voel me meer volop in het echte leven dan achter mijn bureau. TV-maker Martin Heylen vertrouwde me ooit toe dat hij vaak van Oostende naar Eupen heen en terug spoorde, enkel en alleen om aan zijn nieuwe boek te kunnen werken.
Op de trein doe ik ook vaak een kort dutje – met een alarm op mijn telefoon om mijn halte niet te missen. In België spreekt quasi niemand tijdens een treinrit, het zachte kedeng
kedeng van het rijtuig wiegt me zo zoet in slaap. Zo’n powernap vergroot later de efficiëntie en de levenslust. Op de trein beleef je zelfs grote avonturen. Onlangs nog, een koppel dat zo’n ruzie maakte dat ik dacht dat het ging ontaarden. Ik kwam tussen en zei: “Mijnheer, kunt u niet wat correcter zijn met uw vrouw?” Waarop de vrouw zelf me toesnauwde: “Hou u bezig met uw eigen zaken.” Ja, zo leer je nog iets bij over het bestaan. Eveneens recent meegemaakt: een vrouw gezien die een man op een perron een innige kus gaf en die als de bestemming bereikt was met een andere nog intenser flirtte, op het spoor zijn er ook twee rails. En er is nog de jongen die ik hielp om zijn ticket te betalen, anders zou hij een boete krijgen. Het stemde mij nog vrolijker dan hem. De trein maakt ons leven mooier. Beste politici, hou de trein in leven: GEEF DE TREIN GELD. Merci.
Ode aan de trein