“Er slingerden geen sokken en zakken chips in het rond”

Tijdens het WK zijn de hotels in Doha megaduur, voor een simpele kamer betaal je snel rond de 300 euro. Dus huurde Mediahuis, de groep van Het Belang van Limburg, een… huis. Daar logeerde ik de voorbije weken met vijf collega’s van Het Nieuwsblad en De Standaard. Zes venten in één woning, ik kan me al inbeelden wat u zich daarbij voorstelt. Geloof het of niet, dat viel reuze mee. Geen rondslingerende sokken, geen opstaande WC-brillen, geen verdwaalde zakken chips.”

“Zonder concrete afspraken te maken, deed ieder zijn deel van de klusjes. Ludo zorgde voor de was. Woensdag was wasdag. Met drie grote Carrefourzakken in de keuken: witte, lichte en donkere was. Aan strijken zijn we niet toegekomen.” “Bart toonde zich chef kok. Toch twee keer, want meestal trokken we naar het buffet van het immense perscentrum, iets verderop. De spaghetti bolognese smaakte pittig zoet. Het geheime ingrediënt? Een alcoholvrij, donker biertje, dat niet te drinken was, maar wel paste bij de tomatensaus.”

“Jürgen en Pieter-Jan hebben het vaakst afgewassen. Wie zijn bord vooraf niet afspoelde, kreeg het te horen. Want een vaatwasser was er niet. Het enige manco in het nagelnieuwe huurhuis, dat speciaal voor het WK opgetrokken werd.” “Zelf zorgde ik elke ochtend voor het ontbijt. Of toch voor de gebakken eieren. Omeletjes met kip of gerookte zalm. ‘Beter dan thuis’, werd er gelachen. Bart hielp met de koffie, dankzij een zelfgemaakte filter van een plastic flesstop.” “U hebt goed geteld, wat deed nummer zes dan? Wel, Yanko werd grotendeels vrijgesteld. Want wat u nog niet weet: het huis telde vijf kamers. Eentje te weinig. Dus knorde Yanko in de woonkamer. Het Mediahuis was net iets te klein. Weten we weer voor een volgende keer.”