Modderstroom en valpartijen voor debutant Menten
Het werd een bewogen week voor Vueltadebutant Milan Menten. Hij belandde in een modderstroom, weet hoe een ploegentijdrit in de duisternis aanvoelt, verwerkte een paar valpartijen, beleefde een emotionele ritoverwinning voor overleden ploegmakker Tijl en doorstond een gevaarlijke vlucht op de rustdag. Het relaas van negen dagen Vueltavibes.
Het was niet meteen een droomweek voor Milan Menten. De eerste Grote Ronde-kriebels maakten vrij snel plaats voor frustratie over pech en het rijgedrag van de klassementsmannen. “De aanloop naar een sprint is toch anders dan in een eendagswedstrijd”, weet de Speer van Rosmeer ondertussen. “Die grote namen doen duchtig mee aan de voorbereiding van de sprint, tot drie kilometer voor de streep. Daarna laten ze zich ‘een beetje’ uitzakken, maar eigenlijk zwemmen ze er toch nog wat tussenin. Dat is absoluut niet ideaal en ik heb me inderdaad al eens druk gemaakt in de mannen van Jumbo-Visma. Die zijn zo superstrak gefocust dat ze onverzettelijk op het randje rijden. Bijkomend kende ik een paar keer pech. Ik hing al eens tegen de hekken en lag er ook een paar keer tussen. De zotte waaierrit van zondag was loodzwaar, mede door de stijfheid die ik had opgelopen na een val. Maar goed, de zin is er nog en we kijken uit naar de volgende sprint in Zaragoza. Dat is het voordeel: er komen meerdere kansen.”
Pechweer
De Vuelta gaat de laatste dagen over de tongen als een amateuristisch georganiseerde koers, waar elke dag een nieuwe onaangename verrassing om de hoek loert. “Ik kan dat maar deels beamen”, sust Menten. “Zeker fout was de aankomst van zondag: een half geasfalteerd wegje en loeisteil. Dat is niet oké. Zeker als je weet dat je die steile ondingen na de wedstrijd ook nog eens af moet rijden, richting ploegbus. Dat gaat al gauw over een kilometer of tien.” “Voor de rest zijn het vooral weergebonden factoren die in het nadeel spelen van de organisatie”, bedenkt de Lottorenner zich. “De ploegentijdrit in de Barcelonese duisternis was deels een gevolg van het slechte weer. De geannuleerde finale op dag twee ook. De modderstroom in de bergetappe van zondag idem. En dan moest het ergste nog komen, op de rustdag.”
Stormlanding
“We zouden normaal met een vlucht van drie kwartier de oversteek maken voor de rit van dinsdag”, gaat het verhaal meteen verder. “Dat is uiteindelijk twee en een half uur geworden, omdat er een storm uitbrak op het moment dat we aan het landen waren. Turbulentie, niet normaal. Thomas De Gendt, met wie ik op de kamer lig, heeft al veel ronde-ervaring maar ook hij wist niet wat hij meemaakte. Met knikkende knieën en ongerustheid in het hele vliegtuig vlogen we op het laatste moment verder naar Madrid. Uiteindelijk kwamen we om half drie ’s nachts - je hoort het goed - aan in het hotel. Rustdag? Dat was wel even wat anders! En dan hadden we nog geluk trouwens. Tijdens die geannuleerde landing kregen we heel even contact met enkele mensen van de ploeg. Via een kortstondige internetverbinding zagen we dat we doorknalden naar Madrid en konden we onze mensen verwittigen. Zij stonden ons met ploegauto’s op te wachten aan de luchthaven van de Spaanse hoofdstad. Alle andere renners konden toen nog een uur langer wachten op een bus van de organisatie.”
Kron, Groves en Ganna
Het meest opvallende moment was de emotionele overwinning van Andreas Kron, na het overlijden van Tijl De Decker. “Je moet weten dat wij die etappe aan het verkennen waren toen het nieuws van Tijl binnenliep. Dat gaat door merg en been. En dan wint Andreas die rit. Het beste wat je op zo’n moment kan doen is blijven koersen. Je denkt wel eens ‘wat ben ik hier aan het doen’, maar uiteindelijk is het de passie voor de fiets die me tot in de Vuelta heeft gebracht. Ik hoop dat gevoel zo lang mogelijk vast te houden. Om te sprinten tegen Kaden Groves bijvoorbeeld, die niet onklopbaar is. Dat bewees de Fransman Geoffrey Soupe nog. En met Filippo Ganna doet er nog een verrassende klant mee aan de meet. Benieuwd of ik op een dag eens de handen in de lucht mag gooien.”