Afscheid van meester Vanduffel, die Limburg een bijzonder paradekorps schonk
In eerste instantie overweegt de jonge Roger Vanduffel om landbouwer te worden, maar zijn ouders wilden dat hij verder ging studeren. Het werd uiteindelijk de Normaalschool in Maasmechelen. Een logische keuze, want de familie telde al veel onderwijzers. Roger was geboren en getogen in Lillo (Houthalen-Helchteren), maar eind jaren vijftig werden volop de plannen getekend voor een nieuwe wijk aan de andere kant van het dorp: Park van Genk. De kansen lagen er voor het grijpen: er was bouwgrond én er werd een nieuwe school opgericht onder leiding van directeur meester Lijnen. De pas afgestudeerde meester Vanduffel kon mee één van de pioniers worden.
“En dat is hij uiteindelijk ook geworden”, blikt zijn zoon Koen terug. “Het was zijn droomjob. Zijn leven lang zou hij het derde studiejaar aanhouden. Een prachtige leeftijd vond hij dat. De hele klas hing vol zelfgebouwd didactisch materiaal. Na de uren knutselde meester Vanduffel het allemaal zelf in elkaar. Moest er een les gegeven worden over de bewegingen van de zon en de maan? Dan bouwde hij zelf een staketsel in elkaar, waarop je de aarde rond de zon en de maan rond de aarde zag draaien. En hoe krijg je kinderen van acht of negen jaar enthousiast aan het rekenen? Ook daar had meester Vanduffel een trucje voor. Hij deelde zijn klas gewoon op in twee voetbalteams. Dan werden de tafels van vermenigvuldiging afgevuurd en moesten de deelnemers één voor één scoren. Je moest eens zien hoe gemotiveerd die kinderen waren om te scoren en snel te leren rekenen.”
Kust
Van vakanties hield de schoolmeester niet zo, maar hij deed wel zijn legerdienst in Gent en vervolgens aan de kust. Zo kwam hij Aline Dewaele uit De Haan tegen. De twee zouden elkaar niet meer uit het oog verliezen. Als jongeman tufte Roger desnoods met zijn brommertje vanuit Houthalen-Helchteren naar de kust om haar te blijven zien. Uiteindelijk kwam Aline mee naar Houthalen-Oost, om er te komen wonen. Hun zoon Koen zou bij de schoolmeester in de klas zitten. “Een mooie tijd. Maar een voordeel was het zeker niet. Ik was één van de leerlingen in zijn klas, en ik moest even goed hard mijn best doen. Logisch, ook.”
Meester Vanduffel had nog een grote passie: muziek. “Vader had in Nederland gezien dat er daar veel trommelkorpsen deelnamen aan showparades. Zoiets moesten we in Limburg toch ook hebben? Met een paar geleende instrumenten werd op school prompt het eerste optreden van Demo gegeven. Het enthousiasme in de wijk was groot. Meteen werd Demo één van de grote verenigingen. Het korps leerde snel. De trommelaars en trompetters marcheerden eerst nog klassiek door de straten, maar steeds meer werden er showelementen toegevoegd. In Neerpelt deden ze mee aan het jaarlijkse muziekconcours. Zelfs tot in het zuiden van Frankrijk werd er opgetreden tijdens optochten. Er werd steeds meer naam gemaakt. In het Nederlands-Limburgse Kerkrade werd op het Wereldmuziekconcours in 1974 de eerste prijs gehaald. Demo speelde uiteindelijk mee op Europees niveau.”
Kippen
Thuis werd er even goed muziek gemaakt. Aline speelde piano, terwijl Roger haar met zijn tuba begeleidde. Samen componeerden ze nieuwe nummers. Tot Aline ziek werd en Roger zich volledig toelegde op de zorg voor zijn vrouw. Hij borg zijn trompet en tuba op. Ook het beheer van Demo werd overgedragen aan jongere krachten. Toen Aline na een zware strijd stierf, bleef Roger alleen achter. “Tijdens zijn pensioen heeft vader een nieuwe uitdaging gevonden. Hij mocht destijds niet boer worden van zijn ouders, maar nu ging hij toch kippen kweken. Samen met enkele andere kippenliefhebbers uit Houthalen-Oost werd de vereniging het Scharrelhoen boven het doopvont gehouden. In onze tuin scharrelden al snel heel wat Brakels. Typerend voor dat kippenras is dat de hanen bijzonder groot kunnen worden. Hij durfde gelukkig de weide nog in, wij niet meer. Meer dan duizend mensen kwamen naar de eerste hoendershows kijken.”
“Vader is daarnaast gepassioneerd gaan lezen. Hij had een bibliotheek van zeker honderd boeken. Als hij alles gelezen had, begon hij gewoon opnieuw. We stelden voor om wat nieuwe boeken te kopen, maar dat vond hij niet nodig. ‘Ik ben de inhoud van het eerste boek toch alweer vergeten’, lachte hij dan.” Een boek vasthouden ging op hoge leeftijd niet meer zo goed. Maar hij bleef een grote knutselaar. Dus had hij een leesplank ontworpen, zodat hij weer verder kon lezen.
Negentig jaar
“Hij werd bijna negentig jaar, een mijlpaal waar hij naar uitkeek. Hij had de uitnodigingen en de dankkaartjes al klaar gemaakt. Zelf geknutseld, uiteraard. We moesten het ontwerp alleen nog afwerken. Tegelijkertijd had hij enkele jaren geleden al zijn volledige afscheidsplechtigheid in elkaar gestoken. Vrienden en familie die iets moesten voorlezen, waren gecontacteerd. De begrafenisondernemer wist wat zijn wensen waren.”
Nipt heeft meester Vanduffel zijn negentigste verjaardag niet meer mogen vieren. Op een nacht is hij na zijn slaap niet meer wakker geworden. Het is precies gebeurd zoals hij het zelf wilde: niet in een rusthuis, maar thuis in zijn vertrouwde omgeving. Zijn familie hoefde het scenario dat hij zelf geschreven had voor zijn plechtigheid maar uit te voeren. Het werd een mooie en bijzondere dienst met de mensen die Roger graag had.
“Vader is gepassioneerd gaan lezen. Hij had een bibliotheek van zeker honderd boeken. Als hij alles gelezen had, begon hij gewoon opnieuw”
Koen Vanduffel Zoon van Roger Kent u zelf een verhaal? Mail naar hetlaatstewoord@hbvl.be