“Ik was blij toen mijn teen geamputeerd werd”: Arno (11) uit Beringen vecht tegen botkanker
“Mijn eerste vraag aan de dokter was: ga ik dood?”, zegt Arno Raymaekers (11) uit Koersel (Beringen). In de dikke teen van zijn rechtervoet werd vorig jaar botkanker vastgesteld. Maar Arno is vastberaden om de ziekte te verslaan.
Arno is een van de hoofdpersonages in de Ketnetreeks De Positivo’s, te zien op VRT Max, waarin Ketnetwrapper Sarah vijf kinderen volgt die vechten tegen kanker. Arno zit in het zesde leerjaar van de Picardschool in Stal, maar sinds november ziet zijn leven er helemaal anders uit dan dat van zijn klasgenoten. Om les te volgen is hij aangewezen op Bednet of de thuisjuf. Als hij chemo krijgt, komt de ziekenhuisjuf een uurtje per dag langs.
“Arno was een heel actief kind, maar nu is hij doodop tegen acht uur ’s avonds”, vertelt Arno’s mama Els Croymans (38). “Als hij chemo krijgt, voelt hij zich bij momenten ellendig en heel moe. Bij de vorige kuur had hij aften in zijn mond en brandblaren op zijn handen. Maar tussendoor blijft hij vrolijk en opgewekt.”
Met zijn broer Kyan (8) poseert Arno vlotjes voor onze fotograaf. Sinds zijn optreden op Ketnet is hij al wat camera’s gewoon. In De Positivo’s werd hij verrast door zijn favoriete YouTube-ster Timon Verbeeck, met wie hij samen filmpjes opnam. “De hele school kent me nu”, zegt Arno. “Vorige week heb ik nog tekeningen gekregen van de klas van mijn broer.”
Begrafenis
Zowat een jaar geleden kreeg Arno last van zijn teen. “Mijn dikke teen was rood en opgezwollen en de nagel was blauw”, vertelt hij. Na een bezoek aan de huisarts en twee dermatologen was de conclusie dat het om een goedaardig gezwel ging. Een operatie drong zich op, maar er was geen grote haast bij.
“Op 26 oktober is de operatie gebeurd”, zegt Els. “Een dikke week na de operatie kreeg ik telefoon op mijn werk. De dokter belde dat het toch een kwaadaardig gezwel was en dat we meteen naar Leuven moesten voor onderzoeken. Dan stopt je wereld met draaien. Mijn beste vriendin
“Ik zal nooit meer onbezorgd zijn. Omdat je helaas ook veel kinderen ziet die toch nog hervallen. Net als Arno ben ik positief, maar mijn naïviteit ben ik kwijt” Els Croymans, mama van Arno
heeft me naar huis moeten brengen van mijn werk.”
Het eerste gesprek met de oncoloog kon de ontreddering niet wegnemen. Arno: “Mijn eerste vraag aan de dokter was: ga ik dood? Het maakte me niet uit hoe, als ze me maar konden genezen.” Els: “Vijf keer heeft hij dat gevraagd. Maar er kwam geen antwoord. In je hoofd begin je dan al de begrafenis te plannen. Maar toen wisten ze zelf nog niet welke vorm van botkanker het was. Pas de keer nadien, toen ze wisten dat het Ewing-sarcoom was en de kanker enkel in zijn teen zat, hebben ze gezegd: ‘We gaan alles doen om je te genezen.’”
Frietjes eten
Een week na het slechtnieuwstelefoontje werd de chemo opgestart. Om geen infecties op te lopen, speelt Arno’s leven zich sindsdien vooral thuis en in het ziekenhuis af. Wat hij het meest mist? “Mijn vrienden”, zegt Arno. Els: “’Ik wil weer een gewoon leven, mama’, zegt hij vaak. Naar school kunnen gaan, verjaardagsfeestjes… Hij heeft veel moeten missen. Toen zijn klasgenootjes hun lente- of communiefeest vierden, zat hij in het ziekenhuis voor chemo. Maar we hopen dat we deze zomer een groot feest kunnen houden.”
Voor het zover is, moet Arno nog vier chemokuren doorstaan. Zijn aangetaste teen werd begin april geamputeerd. “Ik was blij toen ik hoorde dat mijn teen afgezet zou worden”, zegt Arno. “De tumor en het bot zijn weg. Nu nog wat chemo en dan is het helemaal weg. Jeej. Als mijn bloed dan nog goed is, wil ik een slaapfeestje geven en de dag nadien gaan we naar Jumpsquare en frietjes eten.”
Wilskracht
De Positivo’s, de naam van de Ketnetreeks, is in het geval van Arno alvast goed gekozen. “Hij is een hele positieve jongen”, zegt Els. “Hij is er altijd van uitgegaan dat alles goed komt. Ook met zijn amputatie heeft hij zelf minder moeite gehad dan wij. Twee, drie dagen heeft hij erover nagedacht en toen heeft hij de knop omgedraaid.” Arno’s optimisme maakt het ook voor zijn familie draaglijker. “De wilskracht van de kinderen op de kankerafdeling heeft me verbaasd”, zegt Els. “Zelfs degenen die het slechtst mogelijke nieuws hebben gekregen willen ervoor gaan en blijven vechten. Daar kunnen wij nog veel van leren.”
Arno telt de dagen af tot 23 juni, zijn laatste dag chemo. Maar ook daarna zullen de dokters hem nog minstens vijf jaar strikt opvolgen. “Om de drie maanden is het dan bang afwachten en hopen dat ze geen kankercellen meer vinden”, zegt Els. “Ik besef dat we veel geluk hebben dat de teen waar de kanker zat, geamputeerd kon worden en dat we Arno nog bij ons hebben. Maar ik zal nooit meer onbezorgd zijn.
Omdat je helaas ook veel kinderen ziet die toch nog hervallen. Net als Arno ben ik positief, maar mijn naïviteit ben ik kwijt.”
→ De Positivo’s, te bekijken op VRT MAX en in de Ketnet-app