“Ik moet eens vaker denken: wat kan ik wél nog?”
“Talk to the hand”, zei hij in 2007, en prompt was hij een fenomeen. Maar hoe gaat het vandaag met Gringo Dewaele (44), oud-deelnemer van ‘Temptation island’? “Alle dagen vechten tegen de pijn, dat vreet aan je.”
Hij doet het amper nog, interviews geven. “Het is toch absurd dat mensen nog geïnteresseerd zijn in iemand die zeventien jaar geleden op tv was.” Al minimaliseert hij zo de manier waarop hij eigenhandig inbrak in het collectieve geheugen in Vlaanderen. Hij is ‘Gringo-vanTemptation-island’. Scherpschutter van oneliners, een meme avant la lettre. Iemand die moest toekijken hoe zijn toenmalige vriendin een trio deelde met heel Vlaanderen, dat ook. Tot hijzelf ging koken.
Maar wanneer we hem treffen in een eetcafé in ‘zijn’ WestVlaamse Moorsele, blikt hij minzaam en zonder schroom terug op dat verleden. Ook al is Ciska, zijn toenmalige vriendin, er al lang niet meer bij. “Positief of negatief, ’t is een deel van mijn leven dat me heeft gevormd. Een momentopname, maar wel een belangrijke. Maar om de zaken in perspectief te zetten: een af levering duurde 50 minuten, waarvan ik ongeveer anderhalve minuut in beeld kwam. En toch kennen ook gastjes van zestien jaar me nog. Of mijn quotes, ook al gebruik ik die zelf niet meer.”
Eerst even in achteruit. Er kwamen veel reacties op jouw deelname. Heeft dat jou geraakt?
“Toch wel. Ik ben argwanender geworden. Voorzichtiger, ook. Ik gooi niet meer alles op straat.”
Zou je het opnieuw doen?
“Moeilijk te zeggen. Je kan vandaag niet vergelijken met toen, sociale media stonden nog in de kinderschoenen. Ik denk dat het nu heftiger is. Toen leefde dat enkel op televisie, en een beetje op Youtube. En ik stond eens in een boekske.”
Hoe zijn jullie gescout?
“Een kameraad zat in een danscafé in Waregem waar ze castings deden. ‘Ik ken nog een leuk koppel’, zei hij, en hij gaf ons nummer door. Daarna ging het snel: nog geen twee maanden later namen we onbetaald verlof en waren we weg. Maar we zijn daar heel naïef ingesprongen. We hebben nooit stilgestaan bij de gevolgen of wat het zou kunnen teweegbrengen. Weet je, tot dan was Temptation island ook niet zó groot. 200.000 kijkers, meer niet.”
Werd je betaald door de productie?
“Nee. Maar het had wel gemogen, want ik denk dat VT4 (het huidige Play4, red.) blij was dat we erbij waren. We zorgden voor pit. De normen en zeden waren ook anders. Blote borsten, die werden niet gecensureerd. Die mochten gewoon in beeld.”
Heb je je daar eigenlijk ook geamuseerd?
“Dat waren vooral lange dagen. We bleven op tot 3 à 4 uur en om 7 uur stond de ploeg al opnieuw aan ons bed. ‘Vertel eens wat er gebeurd is.’ De kijker ziet vooral het paradijselijke, maar eigenlijk is dat geen reis, dat is werken. Zíj vertellen wat je moet doen, zíj vertellen waar je heen gaat. Maar er was wel veel alcohol, ja. De sterkedrank was na enkele dagen op, dus ben ik in de wijn gevlogen. De gevolgen heeft iedereen kunnen zien.” (lacht)
Heb je dat na de uitzending verzilverd? Met duur betaalde actes de présence, ik zeg maar wat.
“Dat was wat verzadigd. Het was het zesde seizoen van Temptation island, er was al Big brother geweest, noem maar op. Ik denk dat ik in totaal misschien 500 euro gecasht heb. Voor mij was dat vooral een beetje leute maken. En achteraf eens goed lachen, samen met de voetbalvrienden. Een goed verhaal, blijkbaar, want ze lachen vandaag nog altijd.”
Het programma wordt “de ultieme relatietest” genoemd. Is daar iets van aan?
“Al bij al namen die verleidsters weinig initiatief, dus er gebeurde amper iets. Dan begin je zelf maar te jagen. En intussen maakte de crew je het hoofd gek door beelden te tonen van je partner. Fragmenten, veelal zonder context. Ik ben al wantrouwig en zo raakte ik helemáál opgenaaid. Slaaptekort en verkeerde interpretaties, dat is geen goede combo. Bovendien kunnen ze in de montage zo hard als ze willen een karikatuur van je maken.”
Hoor je je ex nog?
“Nee. We hadden geen kinderen en dat was bij de breuk een zegen, omdat je elkaar daarna niet meer nodig hebt. Zij heeft vandaag haar relatie, ik die van mij, en onze wegen zijn gescheiden. We zijn destijds getrouwd in 2008, maar diep vanbinnen wist ik al dat het niet zou blijven duren. Ik vroeg haar ten huwelijk op de radio, bij Peter Van de Veire, de dag nadat de beelden van haar trio op televisie waren geweest. Ik heb haar daar uit de wind gezet, want
alle aandacht ging ineens naar dat aanzoek. (lacht) Want de misstap die ze begaan heeft, is ook voor haar heftig geweest.”
Wat doe jij vandaag?
“Hetzelfde als toen: ik werk in de garage bij Stadsbader. Maar het leven was onderweg soms bruut: vier jaar geleden verloor ik mijn beste vriend, Andy. Hij was gevallen met zijn mountainbike. Het verdict: een sleutelbeenbreuk en zeven gebroken ribben. Maar in het ziekenhuis kreeg hij een trombose – zijn linker hersenhelft stierf af. En toen hij ontwaakte uit zijn coma, kwam de lockdown. Net toen hij veel prikkels nodig had, zag hij amper mensen. Tijdens zijn revalidatie is hij uit het leven gestapt. Hij was mijn kameraad van toen ik twee was: we gingen samen naar school, naar het voetbal en de KSA. Hij leerde me ook autorijden. Dat hakt erin, die confrontatie met de andere kant van het leven.”
“Kort daarna overleed het dochtertje van vrienden aan kanker. Ze was tien. Daarom hebben we een vzw opgericht, MAV Lisa, waarmee we kleine spulletjes verkopen, zoals sleutelhangers of honing van een lokale imker. De opbrengst verdelen we onder Natuurpunt, dat Andy na aan het hart lag, en het Kinderkankerfonds.”
Hebben die opdoffers je veranderd als mens?
“Het leert je meer de kleine dingen appreciëren. Gewoon ’ns met de fiets door Moorsele rijden, kan al deugd doen. En hier een Duveltje komen drinken. Vroeger was ik gejaagder.”
“Een jaar later, in 2021, had ik zelf een zwaar ongeval. Mijn twee enkels raakten verbrijzeld bij het motorcrossen. Ik ga nog altijd werken – we zijn niet gekweekt om stil te zitten – maar het verslechtert gaandeweg. Ik zit bijna in de fase waarin ze m’n enkels zullen moeten vastzetten. Dan word ik weer wat minder mobiel.”
Ik kan me voorstellen dat dat druk legt op je relatie.
“Mijn huidige vrouw is een rots in de branding, ook al heeft ze het druk met haar eigen thuiszorgbedrijf. Maar het is niet altijd gemakkelijk. Na dat incident heb ik noodgedwongen anderhalf jaar moeten stilzitten, maar de situatie vandaag is erger – écht een relatietest. Omdat we nu definitief moeten leren omgaan met mijn beperking. Ik kan daar soms nogal somber in worden; dan ga ik stilstaan bij wat ik niet meer kan. Terwijl ik het zou moeten omdraaien: wat kan ik wel nog?”
“Ze trekt mij hard omhoog, maar ze is ook mijn therapeut niet, hé. Ze is in de eerste plaats mijn partner. Die balans mag niet krom komen te zitten.”
Hoe heb je haar leren kennen?
“Tijdens een voetbalmatch van Kortrijk tegen Brugge, goed 13 jaar geleden. Ze kreeg tijdens de wedstrijd ineens een duw en botste tegen mij, waardoor ik twee treden lager terechtkwam. Met haar bovenop mij. Zo zijn we beginnen praten. En dan elke dag een berichtje. Ik was toen nog samen met mijn ex, maar finaal heb ik beslist om die relatie stop te zetten.”
Heeft zij jou ‘Temptation island’ nooit doorgestoken?
“Ze heeft het programma gezien, maar ze heeft het altijd kunnen plaatsen. En ze heeft nooit geoordeeld. Ik bewonder dat, want ik ben daar zelf anders in, slechter. (lachje) Ik moet de meeste mensen niet als ik ze niet ken. En om ze te leren kennen, heb ik doorgaans veel meer tijd nodig.”
Jullie hebben een zoon van bijna tien. Weet hij van jouw deelname?
“We hebben hem daar altijd van afgeschermd. Mijn pluszoon, die wat ouder is, heeft het wel redelijk vlug ontdekt: toen we samen op een kerstmarkt waren, werd ik erop aangesproken door enkele tienermeisjes. Maar uiteindelijk valt daar ook niet zo veel over te vertellen.”
Ben je een strenge vader?
“Ja. Te streng. Maar je wil toch dat je kind het beter heeft en beter doet dan jij, niet? Misschien verwacht ik té veel van hem, maar dan is mijn vrouw daar, die mij tempert. En zalft. En uiteindelijk zal hij zijn eigen pad kiezen, ’t is een eigenzinnigaard. Op school kreeg ieder kind een ijsje, maar hij wou niet. Ze gaven hem er toch een. Dat heeft hij in zijn hand voor zich uit gehouden. Tot het gesmolten was, boven de zandbak. Da’s papa’s koppigheid, maar ik ben blij dat hij meer van zijn mama heeft.” (lacht)
“Ik probeer wel een aanwezige ouder te zijn. Voor mijn zoon er was, werkte ik geregeld 16 à 18 uur per dag. Net zoals ook mijn pa dag en nacht in de weer was, tot hij zeventig was. Maar bij de geboorte al wist ik: ik wil niet dezelfde situatie creëren.”
Zit hier vandaag een gelukkig man?
“Alle dagen vechten tegen de pijn, dat vreet aan je. Ik sta ermee op en ga ermee slapen. Maar het vangnet van vrienden, collega’s en familie helpt me erdoor. Ik kon ook al veel verder hebben gestaan; ik heb geld door ramen en deuren gesmeten. Maar ik heb mijn gelukjes. En als ik morgen overlijd, zal iedereen kunnen zeggen: ‘Hij heeft geleefd’.
“Sinds mijn deelname ben ik argwanender geworden. Voorzichtiger, ook. Ik gooi niet meer alles op straat”