Blues Peer was een geslaagd modderfestijn
Met dagelijks zowat 5.000 bezoekers heeft Blues Peer ondanks het modderfestijn een geslaagd weekend achter de rug. Vooral ook muzikaal werd er gescoord. Dit is ons eindrapport.
1 De headliners
Wat ons betreft een topscore. Voor een muziekfestival is het mooi meegenomen als ook de hoofdacts hun dagje hebben. Vrijdagavond al bleek hyperkinetische Bart Peeters hét medicijn gevonden te hebben om de donderwolken boven Peer ‘Lepeltjesgewijs’ te laten wegdansen. Een avond later bleek zijne Coole Hoogheid Huey Morgan nog altijd niet aan klasse te hebben ingeboet, ook al heeft hij zijn maten van The Fun Lovin’ Criminals intussen in de haag geparkeerd na een akkefietje en toert hij nu onder eigen naam. Huey verkondigde zijn liefde aan alle Belgen en liet vervolgens vooral zijn hitmachine draaien met klassiekers als King of New York, Loco, Scooby Snacks en Smoke ‘em. Huey kwam, zag en pakte Peer in. Idem trouwens voor Paul Carrack die 24 uur later onderstreepte dat hij nog altijd een krak is, dankzij een goddelijke stem én een verschrikkelijk getalenteerde band. Handig ook als je zomaar wereldhits uit je tas kan plukken: van The living years over How long tot Over my shoulder.
2 De Belgen
Veel Belgen trouwens op de line-up. “The blues got a baby and they named it rock ‘n’ roll”, kirde Admiral Freebee geïnspireerd door Muddy Waters. D’n Admiraal trok zijn blik hits open en triomfeerde ergens tussen There’s a road en Lucky One. Gloria werd het trouwens ook voor The Black Box Revelation met hun stevigere versie van de blues. Maar de zegepalm van het weekend was toch weggelegd voor raspaardje Trixie Whitley die het muzikale hart recht wist te raken. Vraag maar aan het koppeltje dat elkaar voor het podium nummers lang innig omhelsde en zich met gesloten ogen en kippenvel liet meevoeren door de multigetalenteerde Gentse die, alsof het kinderspel was, piano, gitaar én drums bespeelde.
3 Sfeer en gezelligheid
Muziek is belangrijk voor Blues Peer, maar hoe je het ook draait of keert: de relaxte sfeer telt er voor twee. Al zullen de vlotjes bollende tapkranen – die met alcoholvrij bier net iets minder - ook wel hun rol spelen. Drie jaar geleden was Blues Peer na het faillissement vrijwel dood en begraven, maar de hergeboorte van het iconische festival mag dankzij een nieuwe, jonge ploeg als volkomen geslaagd bestempeld worden. Volgend jaar wordt 40 jaar festival gevierd, de organisatie belooft alvast een aantal verrassingen. Maar hopelijk zijn die van niet zo modderige aard als deze editie.