Gelieve in stilte te lezen
Het woord ‘onthaasten’ bezorgt me evenveel kriebels als het woord ‘kids’ of de uitdrukking ‘vrouwen met ballen’. Maar na de reportage in Koppen over mensen die stilte gaan opzoeken in kloosters, kan ik perfect begrijpen waarom een mens op eigen verzoek een paar dagen tussen de nonnen wil gaan leven. Stilte is een luxe geworden, wie had dat gedacht? De komende weken zal het er niet op verbeteren. Dan kun je geen dorps- of stadskern naderen of er galmt een kerstlied door een luidspreker. In veel kloosters en priorijen zal het er heel wat rustiger aan toe gaan. Business as usual, maar dan in stilte. Jaren geleden, toen ik nog jong en aantrekkelijk was, verbleef ik voor een reportage in de krant in de abdij Roosenberg in Waasmunster. Alleen al voor de architectuur is die abdij een bezoek waard: Roosenberg is door een Nederlandse benedictijn ontworpen en zal door de strakke en visionaire blik van de architect de tand des tijds honderd keer beter doorstaan dan een gedrocht als het Antwerpse justitiepaleis. Tijdens dat verblijf in de abdij Roosenberg sloeg de stilte me bijna ogenblikkelijk om de oren. De gsm was nog niet massaal ingeburgerd en van Twitter en Facebook was nog geen sprake. Maar het verschil met de buitenwe- reld was toen al groot. Sindsdien is die buitenwereld alleen maar luider en haastiger geworden. De vraag naar stilte stijgt, kloosters kunnen die nood lenigen omdat er sowieso minder kloosterlingen zijn. Wie een verblijf in een klooster boekt, checkt best even of er geen opnames bezig zijn voor een nieuw seizoen van In Godsnaam: de stem van Annemie Struyf doet rare dingen met gebouwen. Al had Annemie wel gelijk toen ze krijsend de gordijnen invloog omdat het tweede seizoen van In Godsnaam onderbroken werd door reclame. Stilte en reclame voor Opel gaan niet samen. En nu zwijg ik.