De remedie De Block

Het leek alsof ze het voorbije half jaar van de aardbodem was verdwenen, minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD). Ze broedde op een groot plan. Een hoogstnoodzakelijke ingreep in de financiering van de ziekenhuizen, die financieel verre van gezond zijn. Wat pleit voor de minister – en ervaringsdeskundige als arts – is dat ze in tegenstelling tot haar voorgangers de huidige situatie niet langer voor zich uitschuift. De diagnose was er al langer: we hebben te veel ziekenhuizen die allemaal hetzelfde doen en dat kost veel geld. Het verhoogt de werkdruk, zodat aan de noden van de patiënt soms niet langer kan worden voldaan. Bovendien verschillen de onderlinge prijzen zodanig dat de patiënt en de staat er een extra prijs voor betalen. Het heeft alles te maken met het perfide systeem waarbij het beschikbare budget van een ziekenhuis mee bepaald wordt door het aantal prestaties dat de artsen leveren en wat ze ervoor aanrekenen. Niet op basis van de expertise of de noodzakelijkheid, maar het aantal. De Block zet in haar plan een aantal duidelijke en ambitieuze lijnen uit. Wat de kostprijs van de ingrepen kan zijn, hoe die betaald worden, het koppelen van financiering aan kwaliteit. En het allerbelangrijkste: het verdelen van de taken over de diverse soorten ziekenhuizen. Zodat – om een voorbeeld te geven – bepaalde kankerpatiënten naar een expertisecentrum worden gestuurd. Dat voornemen is niet nieuw. Het is weinig populair, hoewel het de overlevingskansen van de patiënt verhoogt. Het betekent dat de patiënt verder van huis behandeld wordt, maar ook dat fiks wat ziekenhuizen ingrepen zullen moeten schrappen en dus inkomsten zullen verliezen. Toch heeft het plan een achilleshiel. De artsen in de ziekenhuizen zullen, in overleg, eigen honoraria mogen blijven bepalen. En net dat is een van de fundamentele problemen waarmee de sector worstelt. De prestatiedruk en de werkdruk zullen een invloed blijven hebben op de financiering van de ziekenhuizen. De Block stelt dat ze een herstructurering voorlegt en geen besparing. Dat klopt. Het had een echte, zelfs gezonde besparing kunnen zijn, mocht de betaling van de specialisten worden aangepakt. Niet fundamenteel aan dat systeem raken, is het glijmiddel dat de machtige artsensyndicaten moet overtuigen om deze toch wat bittere pil te slikken. Een begrijpbaar politiek compromis, maar daarom niet de beste remedie.

Het ziekenhuisplan is geen besparing, wel een compromis