Actie is nodig
De staking van afgelopen woensdag is amper voorbij en er is al een nieuwe actie nodig. Er mag geen uitstel meer zijn in de onderhandelingen tot de zomerperiode. Nu moet er dringend extra sociaal overleg komen. We moeten blijven strijden tegen langer werken en de diverse pestmaatregelen van de rechtse regering. Waarom moeten we bijvoorbeeld langer werken als er zo veel jongeren werkloos zijn? Er zijn genoeg alternatieven waarover blijkbaar niet onderhandeld mag worden. Men moet het geld gaan halen waar het zit, en dat is niet bij de gewone burger. De één procent rijken moet ook zijn bijdrage doen. Het is bovendien onaanvaardbaar dat er vandaag wel geld is voor gevechtsvliegtuigen, terwijl men gaat besparen op sociale uitkeringen (pensioen, ziekenkas, tijdskrediet) en op openbare diensten (rusthuizen, openbaar vervoer…). Het zijn trouwens niet alleen de Franstaligen die voort willen gaan met het protest. Op de betoging van Hart Boven Hard van eind maart was er een enorme bereidwilligheid van de Nederlandstaligen: liefst tachtig procent van de aanwezigen kwam uit Vlaanderen. Wij steken onze hand (#helfie) uit naar de politiek en de werkgevers om over die alternatieven aan de tafel te komen zitten en tot een aanvaardbare oplossing te komen.
... gewoon rustig van elkaar kunnen genieten. Goeie tip aan veel partijleiders: stort het overtollige geld (ons belastinggeld) terug in de staatskas. Op die manier moeten we de broekriem straks minder hard aantrekken. Beste politici, wees ook deze leuze indachtig: Errare humanum est. Perse- verare diabolicum. Ofte: vergissen is menselijk, volharden is des duivels. feit, de intercommunales duwen de belastingen die ze vanaf nu dienen te betalen gemakkelijkheidshalve door de strot van de consument, en binnenkort dreigt er nog eens een btw-verhoging bij te komen. Als het maar van de kleine man kan komen. Wanneer Jan Peumans dan voorstelt om de partijdotaties te verminderen, reageren de grote politieke partijen zoals CD&V en Open VLD als door een wesp gestoken. Het is inderdaad makkelijker om in andermans zakken te zitten dan zelf verantwoordelijkheid te nemen en de tering naar de nering te zetten. Politieke verantwoordelijkheid is nog steeds ver te zoeken en de vraag is of die er ooit zal komen. vakbonden onmisbaar vinden. Wat die bonden nu doen, is het moeizame herstel ondermijnen en de toekomst van de volgende generaties hypothekeren. Op tv-zender Eén was een tijd geleden in het programma Beroepen zonder Grenzen nog te zien hoe het eraan toegaat buiten Europa. Door dat te zien, besef je pas in wat voor een (weliswaar gecompliceerd) paradijs wij wonen. Wie die reeks nooit gezien heeft, of nooit een bezoek gebracht heeft aan ontwikkelingslanden, mist voldoende voorkennis om over deze materie met kennis van zaken in discussie te gaan. Ikzelf schaam me dat ik ooit vakbondsafgevaardigde geweest ben. Dat ik me ingezet heb voor een 19de-eeuwse verouderde ondemocratische structuur. Vakbonden proberen zichzelf in stand te houden door in de aandacht te komen met zoge-