Wachten op catharsis

Geen tragedie zonder publiek, dat op het einde een belangrijke les moet hebben geleerd. Dat zijn in de eerste plaats de Grieken, die deze week met het sluiten van de banken een voorproefje kregen van de prijs van rebellie. Maar ook de rest van Europa kan maar beter opletten. Dit gaat over de speelruimte die regeringen binnen Europa nog hebben. Het gaat over de vraag of de problemen van Europa echt worden aangepakt, of we blijven steken in flink klinkende, maar economisch nonsensicale oplossingen. En het gaat over een hoog ontwikkeld Europees land waar de kinderen eten in de vuilnisbakken zoeken. We zitten allemaal op catharsis te wachten, die maar niet komt.

*** Op het einde van Sophocles’ tragedie Antigone sjokt Creoon achter zijn dode zoon aan. De scène is bezaaid met lijken, familieleden van Creoon die door zijn razernij tot zelfmoord gedreven zijn. Creoon verwijt zichzelf veel, het koor geeft hem gelijk. En het publiek moet onthouden dat je, om gelukkig te worden, verstandige beslissingen moet nemen en de goden niet mag tarten. Een les waarvoor alle Europese leiders tot het referendum zondag potdoof plannen te blijven.