'Geweend als een klein kind'
‘Waar zal het interview over gaan?’ ‘Over je leven het laatste jaar.’ ‘Is dat alles?’ ‘Misschien nog wat vragen over de Tour en je Tour-verleden.’ ‘Geen vervelende vragen?’ ‘Dat valt niet uit te sluiten.’ ‘Ik dacht al. De laatste jaren was ik niet anders meer gewend.’
Andy Schleck moet zelf lachen om zijn opmerking. Lang geleden dat hij zo ontspannen was in deze tijd van het jaar. Zeven jaar lang was juli vooral stress. Moneytime. In de Tour moést hij presteren. Tot hij vorig jaar in oktober plots afscheid moest nemen van zijn sport. Sindsdien heeft Andy Schleck vooral gezwegen. ‘Omdat ik het er heel moeilijk mee gehad heb’, geeft hij meteen toe. ‘Twaalf jaar lang had mijn leven om het wielrennen gedraaid. Mijn vriendin, mijn baby en mijn fiets. Meer was er niet. En plots viel dat laatste totaal weg. Dat was zo onwezenlijk. Aanvankelijk wil je dat zelfs niet accepteren. Ik was profwielrenner. Dat was ik altijd geweest. Hoe kon ik dat plots niet meer zijn?’ Vandaar dat hij zich in de luwte heeft gehouden. ‘Ik stortte mij op mijn hobby’s. Zo denk je in het begin: nu ga ik mijn zin doen. En er waren ook prettige kanten. Eindelijk had ik meer tijd voor mijn gezin. Maar vissen, rondhangen… Als je nog dertig moet worden, is dat het ware leven niet. Je moet iets om handen hebben. Een rol vervullen. Toen heb ik het roer radicaal omgegooid.’
Maar eerst gaan we terug naar de Tour 2014. Daar, in de derde etappe op weg naar Londen, ging het helemaal mis voor Andy Schleck. De beste ronderenner uit de Luxemburgse wielergeschiedenis had er al twee magere jaren opzitten en dit zou de Ronde van de wederopstanding worden. Tot die val. ‘Toch heb ik toen geen seconde gevreesd dat dit wel eens het definitieve einde kon zijn. Mijn eerste gedachte was dat mijn been gebroken was. Ook erg. Maar te herstellen. Ik was zelfs opgelucht toen ik hoorde dat er van een breuk geen sprake was. Alleen mijn knie baarde mij wel zorgen. Maar ik ben die avond gaan slapen in de veronderstelling dat ik de volgende dag gewoon zou starten. Tot mijn knie ’s nachts helemaal dik en blauw werd. ’s Ochtends was meteen duidelijk dat het ernstig was. Maar nog altijd wilde ik starten. Het heeft echt geen zin, bleef de dokter maar beweren. Je zal na een kwartier naar de kant moeten. Uiteindelijk heeft een test op de hometrainer uitsluitsel moeten brengen. Als ik 200 watt kon trappen, zou ik starten. Anders niet. Ik haalde… 90 watt. Helemaal verdwaasd ben ik in de bus gaan zitten. Ik was er echt van overtuigd dat ik weer naar mijn beste vorm aan het toegroeien was. In de bus ben ik beginnen wenen. Minutenlang. Ik ben er niet beschaamd over om dat te zeggen. Ik heb daar gehuild als baby wiens lolly ze hadden afgepakt.’ Maar nog altijd is Andy Schleck er dan van overtuigd dat hij weer in het peloton zal opduiken. Zijn Tour is dan wel voorbij, op zijn 29ste wil de Luxemburger er zelfs niet aan denken dat ook zijn carrière voorbij is. ‘Vanuit de Tour ben ik onmiddellijk naar het Zwitserse Bazel doorgereisd’, knikt Schleck. ‘Waar ik een dag later al geopereerd ben aan mijn knie. Vijf dagen ziekenhuis, een paar weken gips … Maar stilaan werd ik wel ongerust. Nooit moet iemand zo vaak heen en weer gereisd hebben tussen Luxemburg en Bazel als ik vorige zomer. En toen ik dan eindelijk weer op de fiets zat, voelde ik snel dat het helemaal fout zat. Op het vlakke was er nauwelijks een probleem. Ik duwde probleemloos 200 watt. Maar zodra ik 300 watt moest ontwikkelen, ging het niet meer. Het is gebeurd dat ik op training boven op een berg stond en iemand moest opbellen opdat ze mij kwamen oppikken. Zo veel pijn had ik.’ Er volgen nieuwe testen, nieuwe ritjes richting Bazel, nieuwe onderzoeken. ‘Tot de dokter mij eind augustus zijn finaal oordeel meedeelde. Er waren nog twee opties. Ofwel liet ik een nieuwe knie steken – dan kon ik misschien blijven fietsen. Ofwel was het over en out. Maar ook bij een nieuwe knie zou ik minstens een jaar moeten herstellen? Ik rekende uit. Na zo’n lange periode van inactiviteit zou ik nog eens minstens twee, drie jaar nodig hebben om weer op mijn vroegere niveau te geraken. Dan zou ik 33, 34 zijn. Dat was het niet waard.’ Hij zegt het vandaag heel nuchter. Maar dat was toen anders, geeft Schleck toe. ‘Mijn wereld stortte in. Plots viel alles waarmee ik jarenlang bezig geweest was weg. Ik had een troost: de dokter zou dezelfde keuze gemaakt hebben. Maar dat maakte de klap er niet minder groot om. Pas weken later, toen ik het ook de buiten-
Andy Schleck
EX-WIELRENNER Ik weet dat ik in de Tour van 2010 ijzersterk was. En Albert Contador weet dat ook, anders had hij niet vals moeten spelen