Dustin Brown, de Bob Marley en baan voor Vandoorne
Wimbledon-sensatie Dustin Brown speelt deze namiddag tegen de Serviër Viktor Troicki voor een stek in de achtste finales. Een affiche die een week geleden nog in een duister hoekje had gehangen. Nu echter wil iedereen de man zien die Rafael Nadal versloeg
De website van Dustin Brown (30) crashte donderdagavond na diens sensationele overwinning tegen Rafael Nadal. In twee uur tijd verwelkomde hij 15.000 nieuwe volgers op Twitter, werd hij op Facebook meer dan 50.000 keer geliked. Bijzonder veel eer voor een speler die niet eens tot de top 100 hoort, maar zich op een uur of twee wel in de geschie- denis mepte. Geholpen door zijn looks uiteraard. De Bob Marley van het tennis, al blijkt de grote tattoo op de zijkant van zijn buik uiteindelijk zijn vader Leroy te wezen. Hoe dan ook is Dustin helemaal reggae met dat enorme rastakapsel, wapperend achter zijn rug.
Nomade
Dustin Brown werd dertig jaar geleden geboren aan de rand van Hannover. Zijn vader is Jamaicaan, zijn moeder Duitse. Het koppel trok terug naar Jamaica toen zoonlief elf was en volop bezig met een tenniscarrière. Dat laatste viel immers te duur uit in Duitsland. Bovendien had de kleine Dustin last met discipline en werd hij na een driftbui al eens weggestuurd van de school of het tenniscourt. ‘Ik was mentaal soft’, gaf hij toe, al speelde ook racisme wel eens een rol. De verhuis bleek toch niet ideaal. Dustin belandde in Montego Bay – gekend van de top tien single van Bobby Bloom in 1970 – op stoffige tennisbaantjes en moest oefenen met versleten ballen. In Duitsland was hij bovendien gewend aan zijn Gameboy, aan kabeltelevisie. Dingen die hij in Jamaica moest missen. ‘Uiteindelijk leerde ik daardoor beseffen dat er àndere dingen belangrijker zijn in het leven. Een goeie zaak. Wie weet zelfs van kapitaal belang voor mijn toekomst.’ Deze laatste lag uiteindelijk toch niet in het land van Bob Marley, zijn grote idool, waar Dustin té weinig prijzengeld en punten kon verdienen om
grotere tornooien te spelen. Daarom keerde de familie elf jaar geleden terug naar de heimat, waar zijn moeder een lumineuze inval kreeg. Er werd een lening afgesloten voor een grote VW-camper met drie bedden, een kookplaat en een douche. Brown rotste er heel Europa mee af. Van tornooi naar tornooi, zonder een hotel te hoeven betalen. Bovendien schafte hij zich een machine aan om rackets te besnaren. Rekende de organisatie van een tornooi 10 euro, dan deed hij het voor 5. Regelmatig verhuurde hij ook een bed in zijn camper aan een lotgenoot. Vijf jaar dweilde hij op die manier het circuit af, als een nomade. De dag dat de lening was terugbetaald, dook hij voor het eerst de top 100 binnen. Nog altijd echter telt hij noodgedwongen zijn centen. Liever een goedkopere publieke wasserette dan die van het tornooi. Een vaste coach kan hij zich niet veroorloven. Het probleem: hij kan fantastisch tennissen – zoals Rafa Nadal moest ondervinden – maar doet dat slechts een paar weken per jaar.