‘Kippenvelmoment dankzij Hinault’
Roland Liboton denkt met weemoed terug aan doortocht Tour 1981 door Aarschot
De Ronde van Frankrijk doet maandag Aarschot aan. Net zoals 24 jaar geleden, toen Roland Liboton alleen voor het peloton uitdravend door zijn stad trok. ‘Het moment blijft onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift’, zegt de vijfvoudige wereldkampioen veldrijden met enige weemoed. De Tour geldt als de hoogmis van het wielrennen. De voorbereiding is tot in de kleinste details geregeld. Ooit is het anders geweest. De wijze waarop Roland Liboton in 1981 in de Ronde sukkelde geldt als een aanfluiting van die hedendaagse trend. Even situeren: op zijn 24ste had de Rillaarnaar in het veldrijden al de status van ongenaakbaarheid bereikt. Als atleet de perfectie benaderend vloog hij van de ene zege naar de andere. De weg zou hem een rotzorg wezen. Tot dat telefoontje van ploegmaat Fons De Wolf.
Goeie mop
‘Of ik mijn valies wou klaar maken, want ik moest mee naar de Tour omdat in laatste instantie een paar ploegmaats hadden moeten afhaken. Gezien wij beiden met de reputatie van speelvogel door het leven gingen, vond ik het een goeie mop. Ik naar de Tour? Ik had dat jaar amper vier kermiskoersen gereden, waarvan de helft dan nog niet tot het einde’, vertelt de 58-jarige Liboton. ‘Een paar dagen later diezelfde De Wolf aan de lijn. Of ik nu klaar was? Blijkbaar meende hij het toch. Hoe lang ik zou meefietsen had volgens Fons geen belang. Als ik maar in Nice aan de start zou staan. We zouden verder wel zien.’
Hysterische vader, schreiende ex
Het hoogtepunt van die voor Liboton gedenkwaardige Tour situeerde zich ter gelegenheid van de twaalfde rit toen de karavaan door zijn eigen Aarschot passeerde. ‘Kippenvel. Ik ben blij te hebben kunnen ondervinden hoe het voelt in de Ronde alleen voor het peloton uitdravend door je geboortestad te kunnen rijden. Ik had aan Bernard Hinault een vrijgeleide gevraagd en gekregen. Met duizenden stonden zij langs de kant van de weg.’
ROLAND LIBOTON Ik reed vier kermiskoersen als voorbereiding
‘Iedereen werd gek. Mijn vader stond tussen twee flikken hysterisch te schreeuwen dat het zijn zoon was die daar alleen aan de leiding van de Tour reed en mijn ex, van wie ik nog maar pas was gescheiden en die daar later spijt van had, stond te bleiten op het trottoir. De eerste die nota bene na de aankomst op mij kamer stond was zij wel.’ ‘Kortom: onvergetelijk. Mijn ploegmaat Eddy Verstraeten had al voor Aarschot dringend behoefte aan een sanitaire stop, maar het duurde nog tot in Herselt vooraleer hij het geringste plekje langs de kant van de weg vrij vond om een plasje te doen.’ Toch zou de wat grillige kant van het karakter van Liboton er voor zorgen dat hij die enige Tour uit zijn carrière niet zou uitrijden.
Niet kapot
‘In de vijftiende etappe sneden wij de Alpen aan. Samen met onder meer Willy Teirlinck vertoefde ik op een bepaald moment in een groepje tussen twee grotere pelotons in.’ ‘Op dat moment vroeg ik mij af wat ik daar zat te doen in regen, mist en kou, terwijl het crosseizoen al aan de horizon wenkte. Ik maakte Teirlinck mijn voornemen kenbaar om er de brui aan te geven, maar hij kon mij niet ompraten. Op die manier verdween ik uit de Tour.’ ‘Let wel, ik zat nog niet kapot. Vroeger tijdens de Ronde had ik trouwens al een ploegentijdrit over 100 km verteerd waarin ik zeker de slechtste niet was.’ ‘Achteraf bekeken was het misschien jammer dat ik die Tour niet heb uitgereden, maar de herinnering aan de doortocht door Aarschot blijft onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift.’