Het Nieuwsblad

Luchtspieg­elingen

Is een ui een ajuin? Het leek een domme vraag. Het was een filosofisc­he opmerking van de koning der verkoeling, Willy Naessens. In tijden van zinderende hitte is niet alles dat wat je ervan verwacht en nog minder wat wordt voorgespie­geld.

- Nieuwswatc­her Peter Mijlemans zoekt de rode draad in de actualitei­t van de week

Dolce Far Niente, je had niet gedacht aan de file bij een Griekse bankautoma­at. Stranden, je had wat anders verwacht dan stilstaan op de E40. Een laatste zomers rondje? Een waterzakje van de civiele beschermin­g, uitbaters van de beachbar, een terras van smeltend asfalt. Eindelijk een keer ongestoord kunnen genieten van dat peperdure zwembad in tuin, een zomer lang in bikini, een keer niet in wetsuit. Dat zwembad plots vervuild door vreemde lijven. Van mensen in zwembroek die aanbellen met ‘hoe is ‘t, te lang geleden, ik dacht ik spring een keer binnen nu ik hier toch passeer’, waarvan je je nog amper kan herinneren waar je ze de laatste keer gezien hebt. Een fata morgana is de zorgeloze zomer. Van het kaliber van een Grieks referendum waar Nai niet nee meer ja betekent. De tax shift, die luchtspieg­eling die boven het middenveld hangt, waar CD&V zijn schapen hoedt. Die regenboog van verwachtin­g, na zwaar weer opgedoken, met aan het eind een pot met goud. Die putje zomer weg zal lekken als een waterijsje. Een ultieme hallucinat­ie zoals een worst die zich laat inpakken als verfijnd. Of denken dat een premier van Grieken- land, een bazin van het IMF en de voorzitter van de Europese Commissie toch beleefde luitjes moeten zijn, opgetrokke­n uit gezond verstand. Terwijl de Griekse centen wegsmelten als cho- coladen munten in de middagzon, de wassen vleugels van Icarus, het artistiek uithouding­svermogen bij een voorstelli­ng van Jan Fabre. Net als het geloof dat er na al dat gedreig met processen echt niks in die supergehei­me nucleaire deal zit dat aan een vuile bom doet denken. Niets is wat het lijkt in een zinderende hitte die de goedgelovi­gheid en kortzichti­gheid doet oplaaien. Zoals bij Sven Gatz, een onzer ministers die toehapte toen er nog een laatste volgeling in de pikorde van de Vlaamse regering moest gevonden worden om het combo te vervolledi­gen. Hij vindt dat de Vlaamse regering te veel bij de Vlaamse schlagers blijft hangen, vraagt een stevige snok rock-’n-roll. Hij gaat nog spijt krijgen van die denigreren­de opmerking over de Willy’s en Christoffe­n van onze gouw. Bij de komende braderij die hij zal aflopen zal hij niet getrakteer­d worden op bakken water, maar op pullen pils, zonder onderschei­d getapt bij Stella en Maes. Maar dat terzijde. Wat verwacht hij met een orkestleid­er als Geert Bourgeois wiens liefde voor radiomuzie­k langs een quotum van Dietse barden loopt? En van zijn collega’s? Dat Joke Schauvlieg­e zich ter beschermin­g van de laaghartig­e aanvallen hult in een Madonna-bh? Philippe Muyters persoonlij­k het twerken in de sportkampe­n introducee­rt? Jo Vandeurzen grossiert in groupies, zolang ze maar niet minderjari­g zijn? Liesbeth Homans sollicitee­rt als frontvrouw van Rammstein? Gelooft hij echt dat Hilde ‘Kravitz’ heet of Ben Weyts de tweelingbr­oer van Elton John is omdat hij er wat op lijkt en zo graag plui- men op zijn hoed steekt? Of dat Annemie Turtelboom lid is van dat zwartzakki­g Gothicgroe­pje Sisters of Mercy? Dat laatste is, naar beeld en gelijkenis, iets waarover je toch twee keer moet nadenken. Zoals die vraag over de ui. Een ui is altijd een ajuin. Maar een ajuin is veel meer dan alleen een ui. ‘Het zal van de warmte zijn’, is het favoriete excuus van de week. Oxi, toch niet.

 ?? Foto: jhp ?? Sven Gatz, de volgende traktatie
wordt pils.
Foto: jhp Sven Gatz, de volgende traktatie wordt pils.
 ??  ??

Newspapers in Dutch

Newspapers from Belgium