Lange tanden

Het moet een vreemde confrontatie zijn, daar in Griekenland, waar aan de ene kant kapot bespaarde Grieken in de Duitse bondskanselier Merkel de verpersoonlijking van al hun frustraties zien, en aan de andere kant de vluchtelingen toestromen die diezelfde Merkel net niet heilig verklaren nadat ze de deuren van haar land wagenwijd heeft opengezet voor oorlogsvluchtelingen. Merkel deed met haar welkom wat alle andere Europese landen krampachtig proberen te vermijden: het zo gevreesde aanzuigeffect creëren. Ze doet dat onder andere omdat ze als een van de weinigen het verschil blijft maken tussen economische migranten en oorlogsvluchtelingen. Het is een onderscheid dat de meeste Europese landen liever vergeten. Ze hebben het over een migratiecrisis, terwijl we middenin een humanitaire crisis zitten. Het lijkt muggenzifterij, maar het is het niet. Ze zien er misschien hetzelfde uit, maar de morele implicaties zijn nu eenmaal anders. Alleen door die te negeren kunnen de meeste Europese landen hun houding rechtvaardigen. Ze vermijden niet langer aanzuigeffecten, ze promoten afschrikeffecten en ze doen dat steeds minder subtiel. Ons land doet het in vergelijking niet eens zo slecht: in een beschamende competitie om zo weinig mogelijk doen, doen we min of meer ons deel. Maar onze politici doen wel heel hard hun best om duidelijk te maken dat het niet van harte is. Niet omdat ze eisen dat vluchtelingen zo snel mogelijk de taal leren en werk zoeken. Je kan dat rechten en plichten noemen, je kan ook gewoon zeggen dat je hen kansen wil geven. Het zit in de kleine dingen. Gelooft nu echt iemand dat het echt niet mogelijk is om het onthaal een beetje anders te organiseren zodat de limiet van 250 dossiers per dag verhoogd kan worden? Zijn we echt niet in staat om meteen het tentenkamp in hartje Brussel in te ruilen voor een menselijkere oplossing? Moeten we echt een discussie starten over de waarde van achtergelaten woningen in Syrië, momenteel toch niet echt een lucratieve huizenmarkt? We doen min of meer wat we moeten doen, maar we doen het met lange tanden. We werken graag mee aan de onwaarschijnlijke ommekeer in het Duitse imago als de vriendelijkste Europeanen. Blijkbaar zitten we stilletjes te hopen dat nieuwe vluchtelingen ook die boodschap begrijpen en voor Mutti Merkel kiezen.

België doet min of meer zijn deel, maar zo overduidelijk niet van harte