Het spiegelpaleis
Het is vreemd dat uitgerekend op de eerste dag dat de zomer palliatief wordt, iedereen zichzelf voorbij holt naar ‘een nieuwe start’, hyperactief alsof ze met hun vingers in de kleurstofpot hebben gezeten. Terwijl alles opnieuw meer van hetzelfde wordt.
Je moet geworteld zijn in een ondoorgrondelijk optimisme zoals Wouter Beke om in een nieuwe start de opportuniteit te zien. Zoals dat binnen de principes van een christendemocratische partij past, gaf hij tijdens de eerste partijraad tegelijk een voeten een bolwassing. Het heeft deugd gedaan. De roerige partijrakkers die volgens hun eigen diagnose aan een zomer
worsteling leden, voelden zich weer kiplekker in hun partijvel. Een zomerworsteling, wat zou dat zijn? Iets wat even opvliegt en dan weer gaat liggen? Verwant aan zomerliefde en zomerdiarree maar dan niet veroorzaakt door hitsige hormonen of buitenlandse bacteriën maar door het geweten dat door de zon overkookt. Zelfs Nahima Lanjri durft na de massage van Beke weer in de spiegel te kijken. Vlaamse vrouwen hebben dat wel meer, volgens onderzoek, dat zich bij deze dagelijkse confrontatie eerder in het spiegelpaleis dan de badkamer wanen en dat geen zicht vinden. De spiegel die Nahima zich voorhield, was een metafoor: als ze ‘spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat doet de tax shift met het land’, uitsprak, zag ze paupers in vodden gehuld, kindertjes zonder brooddoos van de Minions en het kasteel van Merelbeke alwaar Marc Coucke in zijn park de briefjes van 500 bij elkaar aan het harken was. De zalving van de hopman was zo overdonderend dat het Kris Peeters letterlijk met verstomming sloeg: hij kon een dag of drie geen fout noch juist woord uitbrengen. Dat effect hebben, is een half mirakel. Halve mirakels, daar hoort zoals stress onder ambtenaren, automatisch de vraag bij: Wat kan daar achter zitten? De baas der socialisten die zegt dat staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken een goed idee heeft, hem niet de grond in boort als de Basil Fawlty onder de hotelmanagers, dat ruikt naar beschadiging. Of havenbaas Huts die 500 banen heeft voor vluchtelingen. Of zoekt hij lijfeigenen om te figureren aan zijn middeleeuwse feestburcht? Iedereen de les gespeld, ging meester Wouter weer. Lang duurde de rust niet. Kris Peeters liet weten dat hij iets niet langer kon tolere- ren, al was dat andermans bevoegdheid. Hilde Crevits riep op om niet slaafs alles van je leraar aan te nemen. Een wijze raad die Gwendolyn Rutten nog niet kende, toen haar geschiedenisleraar liet noteren dat de strijdende partijen van de Eerste en Tweede Wereldoorlog vooraf hadden afgesproken wanneer de slachtpartij zou beginnen en wanneer er genoeg gesneuveld waren. Wapenstilstand de elfde van de elfde maand om elf uur, dat kan geen toeval zijn. Een afspraak die ze in Syrië vergeten zijn te maken, waardoor we niet weten hoelang dat nog gaat duren met die vluchtelingen. Gwendolyn maakte haar redenering af: de vluchtelingencrisis in onze contreien toen, is niet dezelfde als die in den vreemde nu. Dat is appelen en peren of ‘Greet De Keyser voor VTM vanuit Washington’ en ‘Greet De Keyser voor VRT vanuit Washington’ vergelijken. Last van een zomerworsteling, vermoedelijk. Een nieuwe start, het impliceert dat de vorige vals was. Waarom zou die slagen als in het verleden gefaald werd? Elke feestelijke doch doordacht omschreven herlancering van Canvas bewijst het tegendeel. De leegstand is er zo groot dat het erop begint te lijken dat enkel meerwaardezoekers worden uitgewezen.
Een zomerworsteling, is dat iets wat even opvliegt en zo weer gaat liggen?