Ontspoorde factuur

Niets staat zo garant voor een constante stroom aan belastinginkomsten als de taks op dingen die veel mensen onmisbaar vinden. Het is al jaren de logica van de stijgende taksen op tabak, alcohol en brandstof. Goed, hier en daar haakt een roker af of beslist iemand om voortaan met de trein naar het werk te pendelen, maar een pak gebruikers vloekt eens en betaalt vervolgens braaf de hogere prijs. Weer een gaatje in de begroting gedicht. Blijkbaar is in het hoofd van onze huidige ministers elektriciteit dezelfde plaats gaan innemen. Zet een paar ministers in één kamer en ze komen gegarandeerd buiten met nog maar eens een verhoging van de elektriciteitsprijs. Het verschil met tabak en alcohol is nochtans niet onbelangrijk: je kan écht niet zonder elektriciteit. Het is een basisvoorziening. Eentje waar de modale burger vanaf januari de helft meer voor betaalt. Vlaams minister van Energie Annemie Turtelboom (Open VLD) lapte er gisteren voor die modale burger zo maar eventjes 100 euro per jaar bij, de laatste in een lange rij verhogingen. Wie in een of ander budgetplan zit en dus sowieso al elke euro twee keer moet omdraaien, betaalt 25 euro meer per jaar. En ja, we zullen die allemaal betalen, omdat stilletjes in het donker zitten niet echt een optie is. Netjes is die aanslag op de elektriciteitsfactuur allang niet meer. Formeel dient deze verhoging om de financiële put van de zonnepanelen te dempen. Maar als er iemand een enorm voordeel gehaald heeft uit de te royale subsidies van het verleden, dan zijn het wel slimme ondernemers die de panelen met duizenden installeerden. Kijkt men nu eerst in die richting? Nee, de burgers moeten meer dan de helft van de factuur dragen. Dat is niet ernstig meer. Je zou nog gewoon even op de tanden kunnen bijten, mocht je nog het gevoel krijgen dat we door een pijnlijke aanpassingsperiode moeten omdat het oude beleid op zijn grenzen gestoten is, maar dat onze regeringen intussen wel perfect weten welke richting we uit moeten. Maar tussen scheurtjes en afschakelplannen, een energiebeleid dat vooral groene gebakken lucht bevat en een cascade aan nieuwe taksen, is het moeilijk om nog iets van visie te ontwaren. Behalve dan deze ‘visie’: elektriciteit is blijkbaar een uitgelezen domein om platte belastingverhogingen door te voeren door regeringen die beweren dat ze de belastingen doen dalen.

Netjes is de cascade aan prijsstijgingen voor elektriciteit allang niet meer