Onze coaches. De eerste is zo oud dat hij zijn eigen tenen niet kan aanraken. Dat lijkt me een verkeerd signaal naar een groep spelers
Ik ben diep ontgoocheld. En dat komt door u. Woensdag zat ik bij De Wereld Draait Door, klaar om een gedicht voor te lezen, toen Matthijs van Nieuwkerk trots zijn Belgische troostpakket liet zien. Een voetbalshirt. Rood. Niet dat laffe Oranje. Alleen daarom al verdient u het EK, en wij niet. Oranje, dat spuit je op je gezicht als je naar een kinderfeestje gaat. Ik kan helemaal geen sexy oranje dingen bedenken, zelfs niet als ik mijn best doe. Nou ja, goed, een sinaasappel is oranje. Een vrucht met een navel. Daar ga je al. Nee, dan rood. De lippen van een vrouw. Niet jouw vrouw, maar van een andere vrouw. Bloed is rood, als je de polsen tegen elkaar aan doet om een eeuwige vriendschap te bezegelen. David Bowie zijn haar was rood. Pas na zes weken, als de nieuwigheid ervan af was, dan werd het oranje. Rood is de waas die Nederlanders voor hun ogen krijgen als ze de namen Guus Hiddink en Danny Blind horen. Onze coaches. De eerste is zo oud dat hij zijn eigen tenen niet kan aanraken. Dat lijkt me een verkeerd signaal naar een groep spelers, eruitzien alsof je net bij de bejaardengymnastiek bent weggestuurd. Toch heeft Guus maandenlang voor de groep gestaan. Danny Blind is niet veel beter. Zijn zoon speelt in het Nederlands elftal en dat heeft iets vreselijk treurigs. Met je zoon ga je vissen, of naar een verjaardag. Door de aanwezigheid van papa en zoon Blind in het hoogste vertegenwoordigende elftal van Nederland kreeg het Nederlands elftal iets provinciaals. Iets gezelligs. Ik ben jaloers. Waarom hebt u mij geen troostpakket gestuurd? Wat ontzettend jammer, Belgen, dat de liefde maar van één kant komt. Al wekenlang verdiep ik mij in uw competitie, en – eerlijk is eerlijk – vaak eet ik nog liever een rauwe lever in een Frans restaurant dan dat ik naar uw voetbal kijk. Daar werk ik me allemaal doorheen om u hier, op deze plek, bij te praten over mijn kijk op uw voetbal. Dan zou je een beetje dankbaarheid verwachten. Niets. Ik ontving niets. Ik zit al twee dagen op een stoeltje in de hal van mijn huis, glurend naar de brievenbus, wachtend op iets roods met mouwtjes. U moet weten dat ik het met trots zou hebben gedragen. Ik zou het volgende week aan hebben gedaan naar DWDD en ik zou als een duivel hebben gedicht. Ik had zo graag dit weekend in het kapotgevoetbalde Nederland een restaurant binnen willen lopen met uw shirt. En dan luisteren naar het geknars van tanden en het zachtjes, snikkend, huilen. Want zo is de sfeer nu in Nederland. We doen net alsof we het u enorm gunnen. En als we worden geinterviewd over de neergang van het Nederlands elftal, antwoorden we: ‘Dan zijn we toch gewoon
Op de bal als het kan, vol op de man als het moet. Nico Dijkshoorn, de scherpste pen van de Lage Landen, fileert meedogenloos het voetbal. Vol boosheid over dwaze moderniteiten, vol liefde voor de Grote Emotie in de mooiste sport ter wereld.
voor de Belgen’. Maar neemt u maar van mij aan dat er in Nederlandse huizen portretten worden verbrand van uw koning. U hebt de rode shirts aan de verkeerde mensen gegeven. Ik zag net een foto van Frits Barend met een Belgische vlag en een Belgisch shirt. Hij heeft ook al dat pakket ontvangen. Frits Barend slaapt al dertig jaar met een leeuwenkop onder zijn arm! Frits Barend IS Oranje. Al geef je die zestig liter bier, dan nog pist hij oranje frisdrank. Frits Barend heeft een korte, maar intense relatie gehad met Ruud Gullit, de onderkoning van Oranje. En die stuurt u een shirt. U bent niet goed wijs. Daarom ga ik nu doen wat ik niet van plan was te doen. Ik ga u vertellen hoe het zal gaan met het Belgisch team. Ze gaan Europees kampioen worden. En dan gaat er iets vreemds gebeuren. U zult trots zijn. Maar trots op een nare manier. Zwel- gend trots. U zult vergeten wat de Belgische volksaard is. Bescheidenheid en respectvol zijn. U zult, net zoals dat in Nederland is gebeurd vlak na het WK in Brazilië, werkelijk gaan geloven dat uw elftal een geschenk van God aan de FIFA is. U zult ons geen shirts meer sturen en u wilt ons niet meer omarmen. Als wij uw land bezoeken, dan zullen wij net doen alsof we het niet horen. Maar het zal er zijn: het besmuikte gelach als wij langs een terras lopen. U herkent ons aan de kromme ruggen en de verbeten trek om de mond. U zult genieten. U zult plannen maken voor de toekomst. Een jaar na het gewonnen EK zullen er 34.589 zonen worden geboren die Vincent heten. En daarna neemt uw bond een coach aan die zich niet zelfstandig om kan draaien in bed en zal alles verloren zijn. Dat is onafwendbaar. En dat allemaal omdat u mij geen pakket stuurde.