Eén been maar, en dus gedumpt

Het onthutsende fotodagboek van de Belgische topman van Human Rights Watch op de stra

Aangevallen door gemaskerden

‘Acht uur lang hebben deze twee doodsangsten uitgestaan. Hun boot werd aangevallen door gemaskerde mannen en de motor in het water gegooid, zij werden achtergelaten om te sterven op zee. Acht uur hebben ze rondgedobberd voor ze gered werden. Elke week zijn er verschillende zulke aanvallen. Griekse extreemrechtse militanten, gemaskerd en in zwarte uniformen, gaan erop uit om vluchtelingenboten te terroriseren. Ze varen ze aan, maken de motoren kapot en laten ze achter. Moorddadig crimineel. Even verontrustend is dat de Griekse kustwacht gelijkaardige methodes gebruikt in haar pogingen de vluchtelingen terug te drijven.’

Smokkelaar geklist

‘Dit is de boot van een van de meest beruchte Turkse mensensmokkelaars. Veel van zijn collega’s persen hun klanten op een rubberen bootje en duwen hen de zee in. Hij zet ze met 250 tegelijk op zijn vissersboot. Een ticket kost 2.400 euro per persoon. Dat is 600.000 euro per trip, hé, en hij gaat heel vaak over en weer. Deze keer had hij zijn boot zo vol geduwd dat twee kleine meisjes vertrappeld werden door de rest van de opvarenden. Ik heb de Grieken laten weten waar hij nu weer was geland, waardoor ze hem konden pakken.’

Bevallen op het strand

‘Ik was al op weg naar de luchthaven toen ik de dringende vraag kreeg om nog één keer te helpen. Het was die boot met 250 vluchtelingen. De smokkelaar had een hoogzwangere vrouw op zijn boot geduwd nadat haar water al gebroken was. Ze moest bevallen op het keienstrand, terwijl wij naast haar de twee vertrappelde meisjes behandelden, ze zagen bont en blauw, waren compleet onderkoeld. Is er dan in heel Europa geen ambulanceteam te vinden dat wil helpen op de stranden van Lesbos?, schreef ik op Twitter. Wij behandelen hier mensen op de rotsen. We hebben die meisjes met onze eigen auto naar het ziekenhuis gebracht. De vrouw is bevallen van een zoontje, ze zijn gelukkig oké.’

Jongetje gered met lichaamswarmte

‘Hij moet zowat acht geweest zijn, deze jongen. De boot waar hij op zat, kwam aan op een afgelegen, bijna ijna ontoegankelijk strand. We e moesten een steile klif af om bij hem te geraken, hadden geen en materiaal bij ons, alleen van die goudkleurige nooddekens. ns. Het enige wat we konden doen, oen, was die mensen uit hun natte atte kleren helpen en hen in een n foliedeken wikkelen. Ik heb b dat manneke een kwartier onder mijn jas gehouden, hijij was compleet onderkoeld,d, zei geen woord. Het et voelt speciaal, om voor zo’n kind het verschil erschil te kunnen maaken. Maar hoe kan het in godsnaam gebeuren in Europa datat er niemand d is, buiten een paar vrijwilligers, om hem te redden?’ ‘De reis naar veiligheid is voor elke oorlogsvluchteling meer dan slopend. Stel je voor hoe het moet zijn voor een oude man met maar één been. Zijn andere been verloor hij bij een raketaanval van het Syrische regime in Homs. We moesten hem het rotsige bergpad opdragen om hem in veiligheid te brengen. Hij had de boottocht dan wel overleefd, maar was door zijn medevluchters achtergelaten op het strand van Lesbos. Het toont de harde keuzes die vluchtelingen vaak moeten maken.’