Abaz Bezdrob
(1933.-2021.)
U nedjelju 12. septembra
2021. godine, u 89. godini života. preselio je na Ahiret h. Abaz Bezdrob, dugogodišnji mutevellija džemata Toka-Džeka. Dženaza i ukop, uz prisustvo velikog broja džematlija, obavljeni su 14. septembra na mezarju Hambina Carina
Dženazu je kao imam obavio Sulejman ef. Kurtanović, dugogodišnji imam džemata Toka-Džeka, a prigodnu riječ je dao Edis ef. Šahović, sadašnji imam dotičnog džemata, koji je istakao da je rahmetli Abaz 46 godina vršio dužnost mutevellije, da je uvijek prvi ulazio u džamiju, a zadnji iz nje izlazio i da je prije preselenja na Ahiret pozivao komšije i džematlije da se s njima halali.
Na kaburu odlomke iz Kur’ana su učili: Sulejman ef. Kurtanović, Edis ef. Šahović, Edhem ef. Čamdžić, bivši muftija u Banja Luci, Kamberi Kamber, postdiplomac na FIN-u i budući hafiz, Uzejr ef. Haskić i potpisnik ovih redova.
Hadži Abaz Bezdrob, rođen 1933. godine u Dužici, Međuriječje, Čajniče, od 1969. godine bio je džematlija džemata Toka-Džeka, a od 1984. godine, do preselenja na Ahiret, bio je neprekidno
mutevellija tog džemata, po stažu i godinama najstariji mutevellija na području sarajevskog medžlisa.
H. Abaz Bezdrob potječe iz ulemanske porodice. Njegov babo Ibrahim je bio imam, koji je imamsku dužnost obavljao na području Čajniča. Preselio je na Ahiret, kada je Abaz imao četiri godine. Abaz je kao dječak preživio strahote II svjetskog rata, kada je sa majkom i drugim članovima porodice morao napustiti rodno mjesto i kao muhadžir tri godine boraviti u Gradačcu.
Vrativši se poslije rata na ognjište, shvatio je da je tamo teško preživjeti i podići porodicu, pa je 1969. godine doselio u Sarajevo, gdje se zaposlio, sagradio kuću uz džamiju na Toki-Džeki i postao njen džematlija. U toj džamiji, koja nosi naziv mesdžid Ašik Memija, sagrađena 1551. godine, do 1984. godine mutevellija je bio Abazov brat Šerif, koji se zbog bolesti 1984. godine oslobodio te dužnosti, a primio ju je Abaz.
Hadži Abaz je 1998. godine obavio hadž. Njegova supruga Fatima, s kojom je u brak stupio 1952. godine, u martu 2018. godine preselila je na Ahiret. H. Abazova djeca, Ibrahim, Mustafa, Nail i Samija, od kojih ima četvero unučadi i petero praunučadi, su redovni članovi Islamske zajednice. Njegovi sinovi su tokom agresije na BiH 1992-1995. godine bili borci Armije R BiH. I ostala Abazova rodbina se stavila u odbranu domovine, od kojih su deseterica šehidi, po kojima je jedna ulica u Goraždu dobila naziv: Ulica Braće Bezdrob. Abazov najmlađi
sin Nail je tokom rata, dok je bio na liniji, pisao poeziju, pa je te stihove objedinio u knjigu „Neimari slobode“i „Duše u cilj zagledane“.
Hadži Abaz je redovno pratio medije Islamske zajednice, davao potporu Radio Biru u iznosu od 50,00 KM godišnje, a bio je i gost Radio Bira. Kada bi imam bio od odsutan, on je kao imam obavljao namaske vaktove u džamiji, to često čini i njegov sin Nail, kao i nekoliko drugih džematlija.
Mutevellija h. Abaz je s ponosom isticao da nikada u džamiji nije održana mektebska nastava, a da prethodno prostorija nije bila zagrijana.
Kada je prije osam godina, donacijama džematlija i novčanom potporom općine Stari Grad i Medžlisa IZ Sarajevo, na džamiji izmijenjena krovna konstrukcija i izgrađena munara, u toj akciji, kao i svim prethodnim, mutevellija h. Abaz Bezdrob je dao puni doprinos. Njegov nesebični rad nije ostao nezapažen, pa je 2002. godine od strane Medžlisa IZ Sarajevo dobio priznanje, kojim se kao najvrjednijem džematliji dodjeljuje novčana nagrada i nagradno putovanje.
Pošto sam tri ratne godine, 1993. 1994. i 1995. godine, u odsustvu Sulejman ef. Kurtanovića, koji je tada bio borac u 7. muslimanskoj viteškoj brigadi, u džamiji Toka-Džeka, kao imam klanjao teravije, lično sam se uvjerio koliko je mutevellija h. Abaz Bezdrob bio aktivan u džematu. Također sam se osvjedočio koliko je h. Abaz bio fin i pošten čovjek, koji je uvijek bio spreman pomoći drugome. Od ratnih ramazana, do preseljenja na Ahiret h. Abaza, ostao sam s njim u prijateljskim vezama. Kada smo se zadnji put telefonom čuli, rekao mi je da je teško bolestan, pa ga nisam više uznemiravao, već sam se preko njegovih sinova Ibrahima i Naila raspitivao za njegovo zdravlje.
Koliko je h. Abaz bio cijenjen i omiljen u svom džematu, kod rodbine, komšija i prijatelja, najbolje se vidjelo na njegovoj dženazi, na kojoj je bilo prisutno više stotina musallija, od kojih je bilo mnogo mlađih osoba.
Rahmetli h. Abazu želimo lijepi Džennet-i firdevs , a njegovim najmilijim, sinovima: Ibrahimu, Mustafi i Nailu, kćerki Samiji, bratu Selimu, snahama, unučadima, praunučadima, ostaloj rodbini, prijateljima i komšijama, sabri-džemil.