Las flors jaunas En Occitan sioplèt !

Demandavan a un jardinièr perqué las flors de la prima èran mai que mai jaunas. Respondèt que lo jaune èra la color la mai luminosa, quitament plan mai luminosa que lo roge ; a la prima, a un moment que lo lum es encara a mancar, lo jaune permet a las cocudas, als pissorlins, als forsissiàs, a las ginèstas, al còlza ... d’èsser mai visibles e doncas de melhor atraire totes los insèctes pollinizaires. Demoradas dins la grisalha, sens cap d’èsser que las remarquèsse, serián estadas destinadas a la desaparicion. Sens lo trabalh dels babaus las flors demorarián estèrlas e cap de grana s’auticariá.

Aqueste ivèrn floriguèron sus las viradoiras un ramelet de nòvas flors jaunas. Nòvas flors ? Valdriá benlèu dire mudason, qu’aquelas flors ja existissián. Mas grisassas perdudas dins la grisalha, cap de pollinizaire las vesiá pas ; decidiguèron alavetz de se pimpar de jaune per melhor los atraire.

Mas los especialistas botanistas que enfin las vesián, diguèron qu’aquela mudason jauna èra dangierosa : aquela nòva espècia èra invasiva, amenaçava d’escanar las nòstras rotas, las nòstras vilas, la nòstra economia, e quitament las fruchas o las granas d’unas d’entre elas èran un poison. Aquelas flors jaunas las caliá eradicar al mai viste abans que la frucha o la grana siá madura, sens pèrdre de temps a destriar Las flors jaunas las marridas de las bonas.

E se botèron a las trepejar, a las desrasigar, a las bargar, a la man, ambe maquinassas de l’armada, a las enfumar, a las botar a l’ombra per que deperisson.

Mas las flors jaunas son caparrudas, resistentas e pas aisidas a far desaparéisser... E de mai d’unes son a se demandar se totas son verenosas e se, puslèu que de tot escampar, caldriá pas puslèu destriar las bonas granas del margalh. Bilheta de Bernat Bergé.