Adieu, lo poèta...

Aqueste dijòus 27 de mai, lo Miquèl Decòr nos quitèt. Un rendètz-vos dins un intemporal cafè del Marcelin Albèrt per una partida de cartas amb l’aquiles Mir, lo Leon Còrdas e lo Joan-maria Petit ?

L’enfant de Bisan agèt per professor l’ives Roqueta al licèu Enric-iv de Besièrs. Es dels temps dels revolums de mai de 68 que desvelèt sos talents de poèta. Joan Larzac edita cò de 4 Vertats son recuèlh L’estofat que

mitona : Patric, Martí e Eric Fraj i trapan matèrias a cançons. D’aquel temps, data son tèxte pacifista lo mai conegut ont un desfilat militar se transforma en moment festiu de demilitarizacion : Farai de Carnaval la fèsta nacionala.

Lo ligam amb la Natura, l’agach sul ferum, l’ariditat de Menerbés, Cevènas o del desèrt, la volontat de patz, un agach cap a l’espanha republicana e la Retirada, la cèrca de la serenitat fan lo teissut refofant d’umanitat de sos recuèlhs que seguisson l’anar dels jorns, dels viatges, de las descobèrtas… Son òrt d’eden èra lo país menerbés entre vinhas e garrigas, ròcs e cèl. Son refugi personal èra un cabanòt de vinha amainatjat ont se pòt sentir

Pastre de las estelas e Eiretièr de la Luna per arribar a esquiçar la nuèit.

Ennegrejava paginas e paginas de quasèrns de pensadas, d’impressions, d’imaginari e de constatacions sus las gens e l’anar del monde. Mas lo poèta demòra dins la realitat de la vida vidanta : militèt de longa per trasmetre la lenga e la cultura occitanas. Obrèt amb los dròlles de la Calandreta de Carcassona. Aquò balhèt escambis e realizacions comunas : las formuletas de Las tretze dichas e las aventuras de La

Sarramauca. Pels dròlles, publiquèt contes : L’ase de

Josèp. De l’ase, ne sabiá quicòm que possediguèt de temps una sauma.

Aquestas annadas passadas obrèt amb los escrivans de l’organizacion internacionala PEN-CLUB sus la volontat de patz en Mar nòstra.

Las edicions Troba-vox e l’ieo-aude sortiràn un recuèlh d’omenatge per ramosar los escrits de sos amics e testimoniatges d’aicí e de pertot.

Miquèl Decòr