Chantal Demarest : « Lo banh de la cavèca »

Voici l’histoire véridique arrivée à une petite chouette voisine, telle que l’a vécue dans sa propre maison notre chroniqueuse occitane, Chantal Demarest.

« La sécade dure depuis un bon moment et tous, nous en souffrons – humains, végétaux, mais aussi les animaux, surtout sauvages », commente Chantal. Et elle enchaîne, en occitan cette fois :

A sèt oras, de matin, sorti de l’ostal per prene lo despartin defòra, a l’ombra dels garrics. La nuèch foguèt cauda, sens èr e… lo calimàs per uèi, un còp de mai.

Soi acostumada d’agachar dins la piscina per saber se l’aiga es linda. Òrre ! Una pelha al mièg ? Non, pas una pelha, una bèstia. La nòstra gata grisa ?

Cridi mon òme. Lèu, lèu, preni la poseta per la sortir. Solaç, es pas la gata. Es una cavèca. Bolèga pas, mas meti de gants que, s’es pas mòrta, las arpas son plan dangerosas.

Es pas mòrta. Bèc badant, lenga sortida, son pitre ronca leugerament. Me maini de l’assecar puèi la pòrti dins una vièlha gàbia pels lapins, a l’ombra del polalhièr. L’anam veire cada ora. Va melhor. Estira lo cap. Las parpèlas fan montadavala qu’es pas de creire. Aprèp miègjorn, sembla secada, benlèu pas jos las alas.

Passat solelh colc, dubrissèm la pòrta puèi tornam sus la terrassa. Al cap d’un momenton, un bruch sedós pels arbres. Es sortida. Subte, un cridalon lèuger : Ti-ouit ! Un autre, e d’autres, un fum d’autres. Cridals de jòia ? Appèls ? Mercejaments ?

Nos cal pensar a la salvatgina. Se pòt metre d’aiga dins una conserva dins los arbres (méfi als gats ) pels aucèls e esquiròls. Una bacina per las lèbres, cabiròls e autres. De segur, es pas plan polit, per l’òrt, mas pels animals, cossí far ?

Cal saber que pels bòsques, la mager part dels rius es assecada, las fonts e sorgas atanben. Fa pas besonh d’èsser caçaire per i pensar.

- Crédits : CD Dame chouette ragaillardie par l’empathie du voisinage.